Okropna książka, ciężko mi sie ją czytało. Najbardziej wkurzało mnie że autorka pisała o jakis aktorach czy kimś z ameryki kogo w ogóle nieznałam i nie miała jak porównać. Sama opowieść nie była taka zła, można by powiedzieć z życia wzięte.

Okropna książka, ciężko mi sie ją czytało. Najbardziej wkurzało mnie że autorka pisała o jakis aktorach czy kimś z ameryki kogo w ogóle nieznałam i nie miała jak porównać. Sama opowieść nie była taka zła, można by powiedzieć z życia wzięte.

Inteligentna książka dla każdej kobiety w ciąży ;)

Inteligentna książka dla każdej kobiety w ciąży ;)

Książkę dosłownie pożarłam. Czytało się bardzo fajnie. Ba, nawet nie pamiętam już kiedy tak miło czytało mi się jakąś książkę o macierzyństwie... I cytując za panią Ayelet – „Jako rodzic jestem absolutnie pewna tylko jednego: własnej omylności”. Polecam wszystkim matkom, które w jakimś stopniu czują się „złymi matkami”.

Książkę dosłownie pożarłam. Czytało się bardzo fajnie. Ba, nawet nie pamiętam już kiedy tak miło czytało mi się jakąś książkę o macierzyństwie... I cytując za panią Ayelet – „Jako rodzic jestem absolutnie pewna tylko jednego: własnej omylności”. Polecam wszystkim matkom, które w jakimś stopniu czują się „złymi matkami”.

"Dobra Matka nigdy nie jest znudzona, prawda? I nigdy nie jest nieszczęśliwa. Dobra Matka nie ma pretensji, że musi oderwać się od książki, by ocenić rysunek dziecka. Nie gapi się na zegar podczas lekcji muzyki, próbując pchnąć wskazówki do przodu z determinacją czwartoklasisty czekającego na przerwę. Nie chowa przed dzieckiem farbek do malowania palcami, bo nie może znieść bałaganu. Dobra Matka nie tylko wynosi potrzeby i zainteresowania dziecka ponad swoje, ale jeszcze sprawia jej to przyjemność. A jeśli mi nie sprawia przyjemności, nie jestem Dobrą Matką. Wręcz przeciwnie - jestem beznadziejna."

Tę książkę powinna przeczytać każda matka, ponieważ to my, matki, określamy inne jako złe, jeśli tylko w jakikolwiek sposób odbiegają od naszej własnej normy. To my jesteśmy kategoryczne i często nie dajemy sobie wmówić, że coś może nie być ani dobre, ani złe. To my sprawiamy, że matka wciąż czuje presję i się obwinia, gdy ma gorszy dzień lub jeśli po prostu nie jest idealna. Przez nas czuje się zła.

Książka Waldman pokazuje, że tak naprawdę (oprócz skrajnych przypadków oczywiście) nie ma Złych Matek. Jeśli tak się czasem czujesz, ta książka jest właśnie dla Ciebie!

"Dobra Matka nigdy nie jest znudzona, prawda? I nigdy nie jest nieszczęśliwa. Dobra Matka nie ma pretensji, że musi oderwać się od książki, by ocenić rysunek dziecka. Nie gapi się na zegar podczas lekcji muzyki, próbując pchnąć wskazówki do przodu z determinacją czwartoklasisty czekającego na przerwę. Nie chowa przed dzieckiem farbek do malowania palcami, bo nie może znieść...

Popularność tej książki zaczynała mnie już irytować, ale i...intrygować! Po rozmowie na forum, w której okazało się, że fenomen autorki opiera się na fakcie, iż przyznała, że kocha męża bardziej niż dzieci, dosłownie się na nią wkurzyłam! Dlatego ze złością zabrałam się do czytania, kiedy Justyna podesłała mi tę lekturę! I tak, z każdą stroną, moje nerwy opadały i ustępowały miejsca...zrozumieniu, uśmiechowi, a często też głębokiej refleksji... Na kartach tej książki niejednokrotnie dostrzegałam siebie, ale i matki z mojego otoczenia, bo obok tych "złych matek" są też te "idealne" i w gruncie rzeczy nie wiadomo, które mają większe problemy...

"Zła matka" okazała się być totalnie inną książka, niż ta, o której słyszałam! przede wszystkim nie jest to ani historia fabularna, ani też poradnik. Podtytuł brzmi: "Kronika matczynych wykroczeń, drobnych katastrof i rzadkich momentów chwały" i rzeczywiście jest to taka kronika, wyznania samej autorki. Trudno powiedzieć, na ile jest ona zgodna z prawdą, bo przecież życia autorki nie znamy na tyle. Jednakże wszystko brzmi naprawdę szczerze i łatwo sobie wyobrazić taką "złą matkę", jaką jawi nam się Ayelet Waldman.

Jaka jest "zła matka"? Oprócz tego, że bardziej kocha męża niż dzieci, ośmiela się mieć swoje pasje, czasem nawet pracuje zawodowo, często się myli i nie jest ekspertką w wychowaniu. Obok niej żyją "matki idealne" - cyborgi, narzuca się samo przez się - wiecznie uśmiechnięte, godzinami siedzące z dziećmi w piaskownicy (co więcej, ich dzieci po wyjściu z piasku są nieskazitelnie czyste, nie dłubią w nosie i nie znają smaku lizaków!),wiedzące wszystko na temat karmienia piersią i najmodniejszych (najskuteczniejszych!) metod wychowania!

Dla mam z kategorii tych "złych", które to praktycznie ciągle mają milion wątpliwości i pytań książka Waldman może stać się swego rodzaju panaceum na ich lęki, wyrzuty sumienia i wszystkie negatywne myśli. A której z nas chociaż raz nie zdarzyło się choćby pomyśleć o sobie: "Jestem złą mamą, bo..." albo też usłyszę, ile to rzeczy robi źle wychowując dziecko?

Autorka pokazuje, że macierzyństwa nie da się zmierzyć i przeliczyć. Przede wszystkim dlatego, że nie ma dla niego jednej, określonej miarki. Macierzyństwo to sprawa indywidualna i tylko takie przeżywanie go może dać nam, mamom, naszym dzieciom i partnerom szczęście.

Naprawdę szczerze polecam wszystkim mamom (tym idealnym też - znajdą tam coś o sobie)!

Zobacz więcej: http://www.familie.pl/Blogi-0-0/b485-1,Familijny-Klub-Moli-Ksiazkowych.html#ixzz1nglJTsoI

Popularność tej książki zaczynała mnie już irytować, ale i...intrygować! Po rozmowie na forum, w której okazało się, że fenomen autorki opiera się na fakcie, iż przyznała, że kocha męża bardziej niż dzieci, dosłownie się na nią wkurzyłam! Dlatego ze złością zabrałam się do czytania, kiedy Justyna podesłała mi tę lekturę! I tak, z każdą stroną, moje nerwy opadały i...

Może gdybym miała dziecko, ta książka byłaby dla mnie ciekawsza, ale za każdym razem kiedy zabierałam się za jej czytanie nie czułam tej fascynacji i tego chłonięcia treści..Autorka stara się łączyć humor z patosem i często jest to zgrane połączenie wywołujące uśmiech na twarzy, lecz nie jest to książka,którą koniecznie musimy znać,a jej treść na pewno nie utrwali się na długie lata.

Może gdybym miała dziecko, ta książka byłaby dla mnie ciekawsza, ale za każdym razem kiedy zabierałam się za jej czytanie nie czułam tej fascynacji i tego chłonięcia treści..Autorka stara się łączyć humor z patosem i często jest to zgrane połączenie wywołujące uśmiech na twarzy, lecz nie jest to książka,którą koniecznie musimy znać,a jej treść na pewno nie utrwali się na...

budująca

budująca

http://lubimyczytac.pl/oficjalne-recenzje/171/nie-ma-to-jak-piers

http://lubimyczytac.pl/oficjalne-recenzje/171/nie-ma-to-jak-piers

Książka mnie mocno rozczarowała. Autorka podała mnóstwo szczegółów ze swojego życia rodzinnego i intymnego, ale w imię czego? Niektórzy widocznie lubią się rozpływać w swoistym ekshibicjonizmie. Lektura tej książki niewiele wnosi i w dodatku nawet nie bawi. Szkoda na nią czasu.

Książka mnie mocno rozczarowała. Autorka podała mnóstwo szczegółów ze swojego życia rodzinnego i intymnego, ale w imię czego? Niektórzy widocznie lubią się rozpływać w swoistym ekshibicjonizmie. Lektura tej książki niewiele wnosi i w dodatku nawet nie bawi. Szkoda na nią czasu.

Warto, naprawdę warto przeczytać tę książkę. Nie, żeby to była porywająca literatura, bo nie jest, ale za to cenne świadectwo dotyczące macierzyństwa, prawdziwego, ze wszystkimi jego blaskami i cieniami. Ayelet Waldman musi mieć chyba w sobie coś z masochistki, że zdecydowała się na tak szczere wyznanie - ale w tym wyznaniu jest wyzwolenie, którego może, jak sądzę, doznać każda z nas, matek udręczonych wieczną pogonią za nieosiągalnym ideałem. Nawet jeśli z autorką nie zawsze można się zgodzić, nawet jeśli czasami chciałoby się z nią szczerze rozmówić w niektórych kwestiach, to warto sięgnąć po tę książkę choćby po to, żeby zmierzyć się z cudzymi i własnymi demonami. Zmierzyć i przegnać, i przeżywać swoje macierzyństwo bez zbędnego balastu.

Warto, naprawdę warto przeczytać tę książkę. Nie, żeby to była porywająca literatura, bo nie jest, ale za to cenne świadectwo dotyczące macierzyństwa, prawdziwego, ze wszystkimi jego blaskami i cieniami. Ayelet Waldman musi mieć chyba w sobie coś z masochistki, że zdecydowała się na tak szczere wyznanie - ale w tym wyznaniu jest wyzwolenie, którego może, jak sądzę, doznać...