Maigret – jak często – jedzie do pracy autobusem, skupia się nad zachowaniem kultury wobec kobiety, która nieustannie tyka go siatkami. To nie jedyny powód rozdrażnienia, bo chwilę później pewien młody człowiek, będący kłębkiem nerwów, kradnie mu portfel. Wygląda na amatora, a i jego ucieczka wygląda na tyle dziwnie, żeby zainteresować Maigreta. I to nie tylko dlatego, że w portfelu była policyjna odznaka. Zadziwieniu nie ma końca, kiedy Maigret, w porannej służbowej poczcie, odnajduje portfel z zawartością, a nadto złodziej prosi go o spotkanie. Prowadzi go do mieszkania, w którym znajdują się zwłoki jego żony... Tak oto Maigret rozpoczyna kolejne śledztwo, w nowym dla siebie środowisku artystów sztuk wszelakich. To znana w kręgach „paczka”, której zachowanie wymyka się konwenansom, tradycji, a dla wielu moralności czy przyzwoitości. Maigret szybko jednak odkrywa, że ta awangarda, anarchia wręcz jest w większości przypadków ukryciem rozgoryczenia, zagubienia w twardym świecie, w którym kariera i sława najczęściej pozostają iluzją. I znów Maigret za nic ma podręcznikowe podejście do sprawy, jego siłą jest umiejętność patrzenia na ludzi, odgadywania ich pragnień, żądz, oczekiwań choć sam sprawca jest tym jednym z trudniejszych w jego karierze. I mógłby wymknąć się Maigretowi gdyby nie to, co często powtarza: "wybitna inteligencja, potrafi być wrogiem sprawcy..."

Maigret – jak często – jedzie do pracy autobusem, skupia się nad zachowaniem kultury wobec kobiety, która nieustannie tyka go siatkami. To nie jedyny powód rozdrażnienia, bo chwilę później pewien młody człowiek, będący kłębkiem nerwów, kradnie mu portfel. Wygląda na amatora, a i jego ucieczka wygląda na tyle dziwnie, żeby zainteresować Maigreta. I to nie tylko dlatego, że w...

Bardzo lubię czytać Simenona, lecz ta krótką powieść swoją fabułą raczej mnie nie uwiodła. Trochę zbyt bardzo przejaskrawione sylwetki paryskiej bohemy na pewno wpłynęły na moją ocenę. Do tego dochodzi nieścisłość chronologiczna w opowieści fotografa dotyczaca pewnego środowego popołudnia, która dodatkowo psuje wrażenie.

Bardzo lubię czytać Simenona, lecz ta krótką powieść swoją fabułą raczej mnie nie uwiodła. Trochę zbyt bardzo przejaskrawione sylwetki paryskiej bohemy na pewno wpłynęły na moją ocenę. Do tego dochodzi nieścisłość chronologiczna w opowieści fotografa dotyczaca pewnego środowego popołudnia, która dodatkowo psuje wrażenie.

Klasyczny kryminał Maigreta, jakże inny od dzisiejszych kryminało-thrillerów. Trzeba przeczytać, choćby dla porównania.

Klasyczny kryminał Maigreta, jakże inny od dzisiejszych kryminało-thrillerów. Trzeba przeczytać, choćby dla porównania.

Komisarz powraca w kolejnej książce Georgesa Simenona pod tytułem Maigret i złodziej, w której znów mamy do czynienia ze śledztwem prowadzonym przez Maigreta w typowy dla niego sposób. Dlatego chętnie sięgnąłem po nią kiedyś i również teraz przypominając sobie o kolejnej książce z cyklu.
Komisarz Maigret podczas podróży w autobusie zostaje okradziony z portfela przez złodzieja, który odsyła mu portfel wraz z zawartością. Zdziwiony takim obrotem sprawy dostaje wiadomość o spotkaniu się z złodziejaszkiem i zostaje wciągnięty w sprawę morderstwa żony kieszonkowca, które bywa podejrzane. Wraz ze swoimi współpracownikami próbuje dociec prawdy i odkryć prawdę.

Kryminał jaki dostajemy w tym przypadku dzieje się wokół artystycznego środowiska, gdzie młodzi twórcy snują plany na przyszłość mając nadzieje na poprawienie swojego losu kiedyś. Ciekawie wypada wątek kryminalny oparty na grze psychologicznej pomiędzy Maigretem i mężem ofiary. Prowadzący śledztwo w sprawie morderstwa próbuje zdobyć informacje przesłuchując świadków i przyjaciół, aby pozyskać poszlaki i rozwiązać sprawę. Stawiając na obserwacje, znajomość ludzkiej natury i wyciąganie wniosków z poczynionych postępów. Autor nie podsuwa od razu śladów lub poszlak, aby można było odgadnąć za szybko motywy i sprawcę zbrodni. Tylko pomału wraz z rozwojem akcji wypływają informacje przybliżające do rozwiązania zagadki. Nie brakuje próby mylenia i podsuwania fałszywych tropów mogących przesunąć śledztwo na inne tory. Kilka takich zwrotów spotykamy podczas czytania. Podejrzanych mamy kilka osób z bliskiego otoczenia ofiary, którzy mogą być sprawcami morderstwa. Chociaż miałem podejrzenia i były skierowane raz na jedną osobę, raz na drugą, to jednak zakończenie wyjaśnia wszystko. Wychodzą w czasie toku dochodzenia na światło dzienne grzeszki, dylematy i problemy poszczególnych bohaterów jakie skrywają. Komisarz próbuje z tego wszystkiego co odkrył poskładać i spróbować odpowiedzieć sobie na pytanie dotyczące przebiegu wydarzeń dotyczących morderstwa.
Bohaterem jest komisarz Maigret znawca ludzkiej natury, świetny obserwator i miłośnik dobrej kuchni. Stosujący zazwyczaj starsze metody śledcze, jest ciekawski i wzbudzający szacunek. W tym przypadku broni się skutecznie o zdecydowaniu o winie męża ofiary, który nie zostaje aresztowany. Przypomina dawnych detektywów rozwiązujących zagadki kryminalne przez przesłuchania i wyciąganie wniosków z fajką jakich spotykamy w kryminałach. Korzysta z pracy swoich inspektorów w znajdowaniu śladów i snucia pewnych domysłów jeśli chodzi o motywy zbrodni. Jest postacią ciekawą, sympatyczną i z łatwością można go polubić. Pozostali bohaterowie mają do odegrania większą lub mniejszą rolę w historii. Autor tworzy postacie z łatwością, żyjących własnym życiem, mające kłopoty, własne sekrety, targają ich uczucia i tajemnice. W tym wszystkim jest świetne to, ze nie mamy bohaterów papierowych, ale mają własną głębie, które posiadają wiele odcieni szarości. Pod względem psychologicznym również wypadają świetnie. Mają własne zachowania, cechy charakteru, czasami są humorzaste i ciekawe. Dlatego są interesujące i można je nieraz polubić. Same relacje pomiędzy bohaterami zostały przedstawione dobrze. Dialogi sprawnie napisane, dobre i lekko czyta się.

Książka Maigret i złodziej jest połączeniem kryminału i powieści obyczajowej z dodatkiem psychologicznej gry pomiędzy komisarzem i bohaterem jaką dostajemy. Maigret jak zwykle zbiera informacje i zagłębia się w sprawę interesując się wszystkim. Potrafiący wyciągać wnioski z pozyskanych poszlak, obserwacji zachowania i ludzkiej natury. W czasie śledztwa wychodzą na światło dzienne skrywane sekrety i tajemnice od podejrzanych kształtując tor dochodzenia. Autor oprócz kryminalnego wątku poświęca nieco miejsca lokalnej kuchni, dobrym alkoholom i osadza swoją historie w środowisku początkujących artystów mających aspiracje stania się kiedyś rozpoznawalnymi osobami o czym marzą. Jednak nawet tam komisarz ze swoją wnikliwością i obserwacją dostrzega wiele rzeczy, o których dowiadujemy się później. Na pewno również subtelna gra pomiędzy zatrzymanym mężem i komisarzem pojawiająca się pomału, aby później nabrać tempa do samego końca dodaje kryminalnej zagadce pewnej tajemniczości. Nie wiadomo kto tak rzeczywiście popełnił morderstwo i jakie motywy sprawcą kierowały. Wszystko wyjaśnia się w zakończeniu i rozwiązaniu sprawy morderstwa przez Maigreta, który wpada na trop. Sama końcówka jest ciekawa, dobrze wypada i wyjaśnienia motywu brzmiało logicznie.
Książka Maigret i złodziej jest dobrym kryminałem z tłem obyczajowym jaki dostałem od autora. Ciekawym, wciągającym z niezwykłym położeniem nacisku na motywy psychologiczne i obserwacji zachowań poszczególnych bohaterów historii. Niezwykłe jest to w nim, że pochłoną mnie bardzo i nie mogłem oderwać się od niego. Mimo swojej małej wielkości, która nie poraża czyta się wspaniale i dosyć szybko. Akcja została poprowadzona żwawo do przodu i cały czas coś dzieje się. Dlatego nie nudziłem się podczas czytania. Sam wątek kryminalny ciekawy i wciągający z tłem obyczajowym tworzy dobrą mieszankę i potrafi wciągnąć od samego początku. Sięgając po raz drugi po ten kryminał nie spodziewałem się, że dostanę tak dobry kryminał jak zapamiętałem. Dlatego cieszę się z powrotu do niego i z ponownego czytania. Książka Maigret i złodziej sprawdził się idealnie na lekturę wieczorną, przy której można spędzić miło czas i dobrze bawić się przy rozwiązywaniu zagadki morderstwa. Na pewno kiedyś sięgnę po inne książki autora, a Maigret i złodziej polecam wszystkim lubiącym klasyczne szarady kryminalne.

Komisarz powraca w kolejnej książce Georgesa Simenona pod tytułem Maigret i złodziej, w której znów mamy do czynienia ze śledztwem prowadzonym przez Maigreta w typowy dla niego sposób. Dlatego chętnie sięgnąłem po nią kiedyś i również teraz przypominając sobie o kolejnej książce z cyklu.
Komisarz Maigret podczas podróży w autobusie zostaje okradziony z portfela przez...

Kolejny tom serii z komisarzem Maigret ma charakter psychologiczny: treścią jest subtelna gra prowadzona pomiędzy komisarzem a młodym człowiekiem, którego żona została zamordowana i który obawia się, że komisarz go aresztuje. Przy okazji dowiadujemy się trochę o życiu paryskiej bohemy. To typowy kryminał Simenona, nie lepszy, nie gorszy od innych.

Książka zaczyna się od tego, że Maigretowi w zatłoczonym autobusie kradnie portfel młody człowiek o rozbieganym spojrzeniu. A treścią kryminału jest subtelna gra psychologiczna między komisarzem a facetem, który sam sobie wmawia, że zostanie oskarżony o zabójstwo żony, i oczekuje, że Maigret go aresztuje.

Przy okazji Maigret poznaje światek paryskiej bohemy: tych artystów pełnych wielkich planów a nie mających pieniędzy na obiad. Panują wśród nich swobodne obyczaje: zdrada czy promiskuityzm nie są niczym zdrożnym. Oczywiście są też smaczki kulinarne: Maigret je w knajpie kociołek zupy rybnej i udziec barani (sam by to zjadł!).

Dowiadujemy się też trochę o metodzie pracy Maigreta. Przede wszystkim unika ferowania opinii w czasie śledztwa, co ilustruje następujący dialog: „A pan, co o tym wszystkim myśli, panie komisarzu?...
- Nie wiem.
Mężczyzna był zdziwiony. Żeby wysoki funkcjonariusz policji nie miał wyrobionego zdania, to przechodziło jego pojęcie.” Poza tym głęboko wchodzi w środowisko, w którym zdarzyła się zbrodnia: „Podczas pierwszego etapu śledztwa, gdy nagle znajdował się w nowym środowisku, wśród ludzi, o których nic nie wiedział, wydawało się, że odruchowo wchłania w siebie otaczające go życie i nasącza się nim jak gąbka.”

To typowy kryminał Simenona, ani lepszy ani gorszy od innych, dobre czytadło na podróż, sam przeczytałem książkę w pociągu.

Kolejny tom serii z komisarzem Maigret ma charakter psychologiczny: treścią jest subtelna gra prowadzona pomiędzy komisarzem a młodym człowiekiem, którego żona została zamordowana i który obawia się, że komisarz go aresztuje. Przy okazji dowiadujemy się trochę o życiu paryskiej bohemy. To typowy kryminał Simenona, nie lepszy, nie gorszy od innych.

Książka zaczyna się od...

Zdecydowanie nie jest to mój ulubiony autor!


Takie tam głupotki czytane za dzieciaka... Maigret to taki gorszy Poirot czy Sherlock...

Zdecydowanie nie jest to mój ulubiony autor!


Takie tam głupotki czytane za dzieciaka... Maigret to taki gorszy Poirot czy Sherlock...