'' Dostała to dziecko bez instrukcji obsługi i zupełnie nie wiedziała , jak sobie z nim poradzić ''

Bardzo lubię lektury które wywołują emocje , jeszcze bardziej je lubię kiedy wywołują emocje pozytywne , a najbardziej lubię kiedy wywołują wspomnienia które generują pozytywne emocje . Ta książka jest właśnie taka . Nie jest to literatura wielkich lotów , żadne objawienie literackie nad którym krytycy by wzdychali ochy i achy , ale czyta się naprawdę świetnie . Tak , jest lekko schematyczna , tak , można przewidzieć co będzie dalej i w jakim kierunku zmierza akcja . Jednak w tym wypadku w niczym mi to nie przeszkadzało . W moim odczuciu pani Chmielewska (ta inna Joanna) bardzo dobrze oddała zachowanie dziecka przeżywającego traumę spowodowaną odejściem matki . Jak również zachowanie osoby dorosłej po przeżytym w dzieciństwie wstrząsie traumatycznym . Reasumując , książka podobała mi się , nawet bardzo , zaczynając od samej okładki . Szara okładka , nieodparcie kojarząca się z szarymi latami PRL - u , które jednak nie przeszkodziły prawdziwej przyjaźni . W tej szarości dwie dziewczynki z warkoczami objęte w geście przyjaźni , takiej prawdziwej przez duże '' P '' . Takiej do przysłowiowej '' grobowej deski '' . Niestety w przypadku przyjaźni Hanki i Ewy , przysłowie o grobowej desce okazało się straszną mroczną rzeczywistością . Ewa umiera na raka pozostawiając Hance '' w spadku '' swoją pięcioletnią córeczkę o imieniu Ania . Cóż , dziewczyńskiej przysiędze , przypieczętowanej rozpływającym się w dłoni ostatnim kawałkiem ptasiego mleczka ugryzionym po połowie , musi stać się zadość . Hanka po pogrzebie zabiera małą do siebie , jednak zupełnie nie potrafi rozmawiać z małą dziewczynką . Ma własne problemy osobiste , niespecjalnie dobre relacje z matką i absorbującą pracę w firmie cukierniczo - słodyczowej . Życie przewidywalne , uporządkowane , a przede wszystkim pod całodobową kontrolą . Więc Ania i jej niebieski miś Florian narobią sporo zamieszania w życiu trzydziestoletniej Hanki . Czy Hania sobie poradzi ze sobą i z równie przerażoną i zrozpaczoną Anią ? Przeczytajcie , to naprawdę dobra książka , taka ciepła , chociaż nie wydumana i nie hurra optymistyczna . Bez patosu i przesady , chciałoby się wręcz rzec '' samo życie '' . Wielkie dzięki autorce za podróż w przeszłość , za wspomnienia i łezkę nostalgii .

'' Dostała to dziecko bez instrukcji obsługi i zupełnie nie wiedziała , jak sobie z nim poradzić ''

Bardzo lubię lektury które wywołują emocje , jeszcze bardziej je lubię kiedy wywołują emocje pozytywne , a najbardziej lubię kiedy wywołują wspomnienia które generują pozytywne emocje . Ta książka jest właśnie taka . Nie jest to literatura wielkich lotów , żadne objawienie...