Maria Lewińska od lat mieszka w Izraelu i pisze po polsku. Emigrowała z Polski w późnych latach pięćdziesiątych i daje świadectwo losom tych, którzy do tej emigracji zostali zmuszeni. Dla mnie książka ta jest odkryciem. Do tej pory ta wstydliwa karta naszych dziejów kończyła się obrazem dworca gdańskiego i odjeżdżającego pociągu z ludźmi, o których wiadomo było, że już tu nie wrócą. Rozpłynęli się gdzieś po szerokim świecie i słuch o nich zaginął. Teraz usłyszałam głos tych ludzi. Wiem, co myślą, czy pamiętają, czy nadal ich boli krzywda wyrządzona im przed laty, czy wybaczyli. Książeczka to niewielka, ale istotna. Nie ma tu akcji, są wspomnienia o ludziach, drobnych, a znamiennych wydarzeniach, o rzeczywistości Izraela w przeddzień wojny z Irakiem, o życiu po prostu. Książka pisana jest w pierwszej osobie, co dodaje autentyzmu i szczerości, przedstawia taką polsko-izraelską tożsamość. Bardzo interesujące.

Maria Lewińska od lat mieszka w Izraelu i pisze po polsku. Emigrowała z Polski w późnych latach pięćdziesiątych i daje świadectwo losom tych, którzy do tej emigracji zostali zmuszeni. Dla mnie książka ta jest odkryciem. Do tej pory ta wstydliwa karta naszych dziejów kończyła się obrazem dworca gdańskiego i odjeżdżającego pociągu z ludźmi, o których wiadomo było, że już tu...