Ostatnio czytam w większości fantasy albo antyutopie. Sama nie wiem dlaczego tak się dzieje. Ale nie zamierzam narzekać z tego powodu.
Jedynie przyznam, że nieważne, czy to była trylogia "Legenda" Marie Lu czy też seria Kristin Cashore "Siedem Królestw"-na początku nie byłam zbyt przekonana co do tych pozycji. Dopiero gdy zagłębiłam się w lekturę to odkryłam, że nie mogę oderwać się od tych książek.

"Wybrańcy" nie porwali mnie od pierwszej strony. Nie poczułam jakiejś przemożnej siły, której nie mogłabym się oprzeć. A mimo to cieszę się, że dane mi było poznać pierwszy tom serii. Teraz, gdy zakończyłam lekturę, mogę z ręką na sercu powiedzieć, że książka mnie wciągnęła.
Pierwszych kilka rozdziałów zastanawiałam się o co w ogóle chodzi w tej książce? Czytałam i zachodziłam w głowę: kiedy akcja wreszcie przyspieszy? I cierpliwie brnęłam do przodu.

Na uwagę zasługuje świat jaki wykreowała autorka-na oko to średniowiecze, a smaku dodają niezwykłe moce, jakie mogą posiąść niektórzy mieszkańcy tego świata. Różnobarwne oczy, niecodzienne umiejętności lub też codzienne możliwości umocnione przez Dar. To właśnie ten aspekt działa na czytelników jak lep na muchy. Nie zaprzeczę, ja również byłam pod wrażeniem całego uniwersum Siedmiu Królestw i panujących tam zwyczajów.

W zasadzie wszystko opiera się na Darach. Z tego co zauważyłam, nie ma zasady kto zostaje Obdarzonym. Za to reakcja społeczeństwa na ludzi z Darem, szczególnie w miejscu zamieszkania Katsy, głównej bohaterki, wydaje się oczywista.
Podobał mi się wątek porwania Tealiffa i próba rozwiązania zagadki: kto tak naprawdę porwał księcia Lienidu?

Cieszę się ze sposobu w jaki zostali ukazani i poprowadzeni bohaterowie. Uczucia Giddona względem Katsy są od początku tak oczywiste, że zaczynamy naprawdę martwić się poziomem spostrzegawczości głównej bohaterki. Raffin jest w każdym calu przyjacielem jakiego ja sama chciałabym mieć. A bohaterowie, którym poświęcono najwięcej stron w powieści? Katsa przypomina mi Celaenę ze "Szklanego tronu"-zabójczyni, sama nie ma pewności co do talentów jakie posiada, silna, niezależna. Obie te bohaterki wyprzedza ich reputacja w krainach, w których żyją. I obie mają problemy z określeniem swych uczuć.
To właśnie podoba mi się w głównej bohaterce najbardziej-jej wewnętrzna walka z ukrytym drugim "ja".
A najmłodszy książę Lienidu? Po (swoją drogą, co to za imię?) od razu przypadł mi do gustu. Jego inność-zwyczaje, mowa, kultura, zachowanie a nawet coś tak prozaicznego jak pierścienie i kolczyki-wszystko to układało się w niezwykłą, niesamowitą całość.

Katsa i Po tworzą znakomitą parę-ich charaktery oraz umiejętności doskonale się uzupełniają. Nie mogę nic zarzucić ich relacji-cieszy ona oko i daje satysfakcję.
Przyczepić się mogę jedynie do sposobu w jaki zostały przedstawione losy Po. Nie sądziłam, że Kristin Cashore tak utrudni życie głównym bohaterom. Ale być może za dużo naczytałam się książek, gdzie absolutnie wszystko układało się po myśli czytelników?

Niemniej bardzo się cieszę z tej lektury. Chciałabym ujrzeć dalsze losy Katsy i Po, ale mam dziwne wrażenie, że może życzenie zostanie spełnione tylko połowicznie. Bądź co bądź, przywiązałam się do Katsy, dziewczyny o jednym oku zielonym a jednym niebieskim, oraz do Po-chłopaka, którego imię wzięło się od koloru jego oczu: złotego i srebrnego.

Zdecydowanie za dużo czytam. :)

Ostatnio czytam w większości fantasy albo antyutopie. Sama nie wiem dlaczego tak się dzieje. Ale nie zamierzam narzekać z tego powodu.
Jedynie przyznam, że nieważne, czy to była trylogia "Legenda" Marie Lu czy też seria Kristin Cashore "Siedem Królestw"-na początku nie byłam zbyt przekonana co do tych pozycji. Dopiero gdy zagłębiłam się w lekturę to odkryłam, że nie mogę...