Panią Dorotę Wellmann uwielbiam niezmiennie od lat.
Janusz Leon Wiśniewski - kiedyś, wiadomo, dawno temu przeczytana "Samotność w sieci" to był hit. Te emocje i wzruszenia, jakby człowieka wywrócić na drugą stronę i cała ta żywa i czuła tkanka była na wierzchu wrażliwa na dotyk.
Dzisiaj nie wiem, czy wrażenie byłoby to samo. Trzeba by spróbować w ramach eksperymentu.

Ale teraz o "Arytmii uczuć". Cóż... Spotkało się dwoje inteligentnych ludzi i rozmawiają, dość szczerze zresztą. Właściwie to P. Dorota zadaje pytania, a pisarz odpowiada.
Właśnie... pisarz, a właściwie, jak się okazało, to bardziej naukowiec i to nie byle jaki.
Ciekawe połączenie takiego umysłu ścisłego i tak emocjonalnej książki.
Jak sam przyznaje, był i jest pracoholikiem. Praca i nauka to jego dwie kochanki. Wiele rzeczy z życia prywatnego przez to przegapił. Może to właśnie z tej nostalgii za utraconym zrodziła się tak delikatna i wzruszająca książka?

Ciekawa, osobista, merytoryczna, spokojna, pełna retrospekcji, swego rodzaju spowiedź. Może nawet cicha prośba o odkupienie win. Taka jest ta książka.

Panią Dorotę Wellmann uwielbiam niezmiennie od lat.
Janusz Leon Wiśniewski - kiedyś, wiadomo, dawno temu przeczytana "Samotność w sieci" to był hit. Te emocje i wzruszenia, jakby człowieka wywrócić na drugą stronę i cała ta żywa i czuła tkanka była na wierzchu wrażliwa na dotyk.
Dzisiaj nie wiem, czy wrażenie byłoby to samo. Trzeba by spróbować w ramach eksperymentu.

Ale...

Nie wiem czy to już całkiem przebrzmiałe, czy jeszcze modne? Tak czy inaczej, ja się jakoś nie łapię na egzystencjonalne wywody tego pana. Niemniej fragmenty opowieści o jego młodych latach i osobistej drodze życiowej dają się czytać i momentami ciekawe.

Jak ktoś chce to można - jako lekka rozrywka, w podróży lub do poduszki.

Nie wiem czy to już całkiem przebrzmiałe, czy jeszcze modne? Tak czy inaczej, ja się jakoś nie łapię na egzystencjonalne wywody tego pana. Niemniej fragmenty opowieści o jego młodych latach i osobistej drodze życiowej dają się czytać i momentami ciekawe.

Jak ktoś chce to można - jako lekka rozrywka, w podróży lub do poduszki.

Od tej książki zaczęła się moja historia z książkami Leona Wiśniewskiego i z literaturą piękną

Od tej książki zaczęła się moja historia z książkami Leona Wiśniewskiego i z literaturą piękną

Wciągająca rozmowa, inteligencja bije z każdej kolejnej strony.

Wciągająca rozmowa, inteligencja bije z każdej kolejnej strony.

Sięgnęłam po „Arytmia uczuć” – wywiad rzekę z Januszem Wiśniewskim, prowadzonym przez Dorotę Wellman - by spełnić wymogi wyzwania czytelniczego Lubimy czytać na lipiec. Jest to chyba pierwszy wywiad-rzeka po który sięgnęłam. A nie! Pomyłka! Kiedyś przeczytałam rozmowy Artura Andrusa i Marii Czubaszek!
Ponieważ byłam w podróży to „Arytmia…” to była książka akurat. Podroż była do Torunia, a w trakcie lektury okazało się, że stamtąd pochodzi J. L. W.
Dwoje poważnych, mądrych i ciepłych ludzi prowadzi rozmowę, z której składa się biografia (w tym przypadku nawet autobiografia) pisarza. Kiedyś, wiadomo – pełen zachwyt S@motnością w sieci. Dziś pewnie musiałbym odświeżyć wrażenia, ale wiem, że już nie byłoby tyle wzruszeń, łez, itp. Podobnie, jak nie ma już takich wzruszeń przy kolejnych opowiadaniach J. L. W. Coś tam gra na emocjach, ale już nie tak silnie. Tak to czasem jest, jak pisarz napisze za dużo (może).
Ale, ale, wracając do wywiadu – znów Wiśniewski ujął mnie tym, że mówi o nauce i mówi o niej prosto, zwyczajnie (rozumiem, to jest jego życie, znane od podszewki) i że umie wiedzę przekazać w sposób przystępny. I główna myśl – gloryfikacja nauki, jako siły napędowej, jako źródła postępu i zrozumienia świata, ludzi. To jest dobre. W tym tkwiła siła tej rozmowy.

Sięgnęłam po „Arytmia uczuć” – wywiad rzekę z Januszem Wiśniewskim, prowadzonym przez Dorotę Wellman - by spełnić wymogi wyzwania czytelniczego Lubimy czytać na lipiec. Jest to chyba pierwszy wywiad-rzeka po który sięgnęłam. A nie! Pomyłka! Kiedyś przeczytałam rozmowy Artura Andrusa i Marii Czubaszek!
Ponieważ byłam w podróży to „Arytmia…” to była książka akurat. Podroż...

Bardzo pouczająca, inteligentna rozmowa dwójki błyskotliwych ludzi. Ona nie zadaje głupich pytań. On udziela mądrych, ciekawych odpowiedzi, przemycając do nich trochę nauki, życiowego doświadczenia i przemyśleń nad przemijaniem, samotnością, sensem istnienia. Widać, że słuchają się wzajemnie. Pytania nie są sztampowe, "wyuczone" i z góry przygotowane, tylko wypływają z treści dialogu. Czasem pogłębiają odpowiedź, a czasem stawiają ją w innym świetle.
Bardzo przyjemna, pouczająca lektura. Zaraz siadam do drugiej części. Polecam gorąco.

Bardzo pouczająca, inteligentna rozmowa dwójki błyskotliwych ludzi. Ona nie zadaje głupich pytań. On udziela mądrych, ciekawych odpowiedzi, przemycając do nich trochę nauki, życiowego doświadczenia i przemyśleń nad przemijaniem, samotnością, sensem istnienia. Widać, że słuchają się wzajemnie. Pytania nie są sztampowe, "wyuczone" i z góry przygotowane, tylko wypływają z...

Arytmię uczuć odebrałam faktycznie jako zaburzenie … zderzenie intelektu, wielkiego ścisłego umysłu z tym co dla mnie proste zwyczajne –poznanie genomu naprzeciw zwykłego „dobrze, że jesteś’… dla mnie wynurzenia niestety nieco męczące, może dla tego, że nie do końca zrozumiałe…

Arytmię uczuć odebrałam faktycznie jako zaburzenie … zderzenie intelektu, wielkiego ścisłego umysłu z tym co dla mnie proste zwyczajne –poznanie genomu naprzeciw zwykłego „dobrze, że jesteś’… dla mnie wynurzenia niestety nieco męczące, może dla tego, że nie do końca zrozumiałe…

Wywiad z ciekawą postacią

Wywiad z ciekawą postacią

Bardzo ciekawe rozmowy Janusza L. Wiśniewskiego i Doroty Wellman. Dwoje intelektualistów, trochę celebrytów, porusza różne wątki. Od naukowych po lekkie, żartobliwe.

Bardzo ciekawe rozmowy Janusza L. Wiśniewskiego i Doroty Wellman. Dwoje intelektualistów, trochę celebrytów, porusza różne wątki. Od naukowych po lekkie, żartobliwe.

Książkę przeczytałam dla Doroty Wellman.
Uwielbiam ją jako dziennikarkę i kobietę.
Książkę czytało się dobrze, ale książka raczej na raz do przeczytania

Książkę przeczytałam dla Doroty Wellman.
Uwielbiam ją jako dziennikarkę i kobietę.
Książkę czytało się dobrze, ale książka raczej na raz do przeczytania