Po przeczytaniu tej książki zastanawiam się, co się stało, że zaczęła mnie tak niemiłosiernie denerwować. Przecież czytając poprzednią cześć byłam z niej zadowolona i zdecydowałam się napisać pozytywną opinię, której teraz się wstydzę. Na tę zmianę złożyło się kilka czynników:
Po pierwsze, początkowe 150 stron. Matko! Nawet czytając "Zmierzch" się tak nie nudziłam. Ba! "Zmierzch" i przeżycia Belli były o wiele ciekawsze niż to. Tylko dzięki mojej silnej woli przeszłam przez nie, w ciągu paru wczesno wakacyjnych dni, bo powiedziałam sobie, że skoro ją już sobie kupiłam, to dokończę. Ech... ale to było trudne. Męczyłam się, czytając te przesłodzone wątki, które miały taki wpływ na fabułę, jak ksiądz na grupkę satanistów. Cześć w ogóle bym wyrzuciła z historii, bo szkoda marnować drzewek.
W dodatku te dokładne opisy każdej czynności, które w poprzedniej części, aż tak nie rzucały się w oczy. Podam przykład - Kasley wstała od stołu, by nabrać dokładki tego przepysznego jedzenia, ale nie wiedziała na co się zdecydować, czy na ( tutaj autorka wymienia sto różnych potraw , które nic mi nie mówią). A gdy nabrała tę potrawę na porcelanowy talerz zastanawiała się jaki dobrać do niego sos, pikantny, a może słodko kwaśny. W międzyczasie myślała o tym, który chlebek pasowałby do Rena.- to oczywiście mój przykład klasycznego momentu, który doprowadzał mnie do zamknięcia książki na kolejną godzinę, albo przeskoczenie wzrokiem sześć linijek niżej.
Dobrze, rozumiem. Niektórzy mogą lubić odmóżdżające książki, ja również takie lubię, ale 2 cz. "Klątwy tygrysa" była odmóżdżeniem do kwadratu.
Kolejną rzeczą, która mnie nad wyraz irytowała to głupota Kasley. Czasami zadawała takie śmieszne pytania. Jakby nie umiała połączyć faktów. A to jak domyślała się rozwiązań tych hinduskich zagadek zostało tak sztucznie napisane, że aż mi się śmiać chciało. Jakby ją jakiś duch mądrości nawiedził na moment, a potem uciekł, ustępując irytującemu charakterowi bohaterki.
Najbardziej dobiło mnie jedno pytanie, które zadała Kadamowi i mogę je nawet zacytować z pamięci "- A co to jest słonawe jezioro?". O tak. To pytanie mnie rozbroiło.
Potem robiło się znacznie lepiej, bo Pan Kadam zawsze odpowiadał jak Wikipedia. Bez żadnych "cóż", "otóż", "to trochę skomplikowane ale...", itp. Czytając dialogi z Panem Kadamem czułam się jak w szkole na nudnej lekcji mimo, że to o czym mówił było dosyć ciekawe. Tyle że, równie dobrze mogłabym poczytać o tym na PWN.
Oprócz dziwnych dialogów, dobiła mnie także przemiana Kishana. Bardzo nad tym ubolewam, bo jak przypominam sobie tą ciekawą i intrygującą postać, i porównuję ją do bohatera z 2 cz. to mam wrażenie dogłębnej metamorfozy z tajemniczego uwodziciela na jakąś Edwardowską podróbkę. O Renie to już nie wspomnę, bo boję się, że rozpiszę się na dwadzieścia stron A4.

Po wymienieniu najgorszych wad, czas na plusy.
Końcówka była całkiem ciekawa, ale mam wrażenie, że gdzieś już to było. Może widziałam taki wątek w kreskówce, którą oglądałam w podstawówce. O nie! Nie mówię, że to źle. Zawsze podobały mi się takie odcinki, gdzie jakiś istotny bohater tracił pamięć. Tylko czy to nie jest za bardzo oklepane? (piszę to bez żadnego sarkazmu lub ironii)
Kolejnym plusem może być całkiem spora dawka mitów i legend, o których nie miałam pojęcia. Taki miły bonus :)

Kończąc moją opinię, nie będę wam pisać jaka ta książka jest "be" i "fu". To co napisałam może być odczuciem bardzo niewielkiej liczby osób (w tym mnie), bo patrząc po ocenach, książka utrzymuje się na całkiem niezłym poziomie gwiazdkowym.
Chciałam powiedzieć, że jeśli ktoś lubi książki o magicznych przemianach i nieszczęśliwej miłości. To polecam, ale ja spasuję. Postanowiłam, że moja książkowa przygoda z tygrysami zakończy się na tym tomie.

Po przeczytaniu tej książki zastanawiam się, co się stało, że zaczęła mnie tak niemiłosiernie denerwować. Przecież czytając poprzednią cześć byłam z niej zadowolona i zdecydowałam się napisać pozytywną opinię, której teraz się wstydzę. Na tę zmianę złożyło się kilka czynników:
Po pierwsze, początkowe 150 stron. Matko! Nawet czytając "Zmierzch" się tak nie nudziłam. Ba!...