Przed momentem odłożyłem na półkę książkę, która podobnie jak akt wyroku inkwizycji zwany "auto da fe", potrafił wstrząsnąć ludźmi sprzed wieków, tak i mnie poruszyło bez końca te kilkaset stron papierowego arcydzieła. Oczywiście w moim przypadku był to wstrząs w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Akcja powieści toczy się prawdopodobnie w Wiedniu i opisuje życie Piotra Kiena, ekscentrycznego właściciela ogromnej biblioteki. Ten uznany sinolog po przekroczeniu czterdziestego roku życia postanawia się ożenić ze znacznie od siebie starszą Teresą, będącą jego dotychczasową służącą. Niestety nowa pani domu szybko okazuje się tyranem w spódnicy co skutkuje wypędzeniem profesora Kiena z własnego mieszkania. Podczas swej bezdomności główny bohater poznaje osoby które w mniejszym lub większym stopniu próbują ze znajomości z nim wyciągnąć określone profity.

Głównym wątkiem powieści jest bezgraniczna miłość do książek Piotra Kiena. Ten chudy dziwak dla swoich bibliotecznych skarbów jest w stanie zrobić wszystko. Niestety to co robi okazuje się tragiczne w skutkach.

Książkę Eliasa Canettiego z pewnością można uznać za dzieło które w dużym stopniu przypomina absurdy opisywane przez Franza Kafkę. Obydwóch pisarzy łączy karykaturalne przejaskrawianie bohaterów w ich groteskowym zachowaniu. Wraz z czytaniem kolejnych rozdziałów miałem wrażenie że czytam powieść napisaną przez samego Franza Kafkę. Rzeczywistość Canettiego wydaje się równie szara i groźna jak u jego poprzednika a bezsens życia daje się wyczuć na każdej stronie.

Noblista ukazuje czytelnikom ciekawy przekrój psychologicznych portretów bohaterów. Piotr Kien jest naukowcem i mizoginem ogarniętym pasją której raczej nikt nie rozumie a jego żona Teresa to przykład chamskiego sposobu na zdobycie upragnionego celu. Pozostałe postacie potrafią budzić obrzydzenie lub wręcz lęk u co bardziej wrażliwszych miłośników książek. Również same książki są jakby oddzielnymi postaciami pierwszoplanowymi gdyż w umyśle Kiena odczuwają emocje, potrafią stawać do walki czy też biernie podlegać rezygnacji. To wokół nich kręci się świat, to właśnie one mogą być dosłownie oczkiem w głowie nietuzinkowego Piotra Kiena.

Były pewne momenty kiedy podczas czytania tej powieści miałem wrażenie że z książek wychodzą upiory które tak jak auto da fe kończą wszystko spaleniem zakazanych myśli i niedorzecznych zachowań. Elias Canetti w pięknym stylu potrafi dodawać filozoficzne dygresje które mogą świadczyć o wielkiej wadze papierowych dzieł. Na koniec dodam najpiękniejszy według mnie cytat z "Auto da fe" który dosyć przewrotnie pokazuje rolę powieści wśród różnych rodzajów literatury.-..........
"Tylko że powieści nie są żadną strawą dla ducha. Przyjemność, jaką być może sprawiają, przepłaca się niezmiernie; rozkładają one najlepszy charakter. Człowiek uczy się wczuwać w rozmaite typy ludzkie, zaczyna smakować w różnorodności, wciela się w postacie, które mu się podobają. Każde stanowisko staje się zrozumiałe. Ochoczo ulega się obcym celom i traci na dłuższy czas własny cel z oczu. Powieść to kliny, które piszący autor wbija w zamkniętą osobowość swoich czytelników. Im lepiej obliczy klin i opór, tym pewniej rozbija osobowość. Powieści powinny być policyjnie zakazane"............... Oczywiście ten cytat każdy może różnie interpretować ale to tylko podkreśla że "Auto da fe" jest przykładem trudnej w lekturze ale bardzo ambitnej literatury.

Przed momentem odłożyłem na półkę książkę, która podobnie jak akt wyroku inkwizycji zwany "auto da fe", potrafił wstrząsnąć ludźmi sprzed wieków, tak i mnie poruszyło bez końca te kilkaset stron papierowego arcydzieła. Oczywiście w moim przypadku był to wstrząs w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Akcja powieści toczy się prawdopodobnie w Wiedniu i opisuje życie Piotra...