Cisza..., żadnych dźwięków..., do naszych uszów nie dociera żaden hałas. Pozostaje nam tylko sam obraz, to co pozwalają nam zobaczyć oczy. Patrzymy na świat wyjałowiony z melodii.
Wyobraźmy siebie w takiej roli. Jakbyśmy się w niej czuli? Czy byłoby nam dobrze? A może wykrzykiwalibyśmy całą złość bezdźwięcznym głosem?

Sam lubię ciszę. Nie wyobrażam sobie czytania, gdy wokół mnie nie panuje cisza. Ona pozwala mi się skupić, zapanować nad haosem myśli. Gdy muszę się skoncentrować, tylko ona jest mi w stanie pomóc.
Lecz gdybym swojej ciszy musiał doświadczyć do końca życia, bez możliwości słuchania muzyki, rozmowy z bliskimi, znajomymi wówczas wykończyłbym się z tej wściekłości..., złość zaogniłaby we mnie coraz bardziej rozprzestrzeniającą się nienawiść do świata, własnego losu, przeznaczenia...

Taki świat pokazuje w swym kryminale Jeffrey Deaver. To coś wielkiego ukazać w tym gatunku, coś tak ważnego i istotnego. Z wcześniejszych moich doświadczeń jego twórczości, jasno wynikało, że ten gość zna się na swojej robocie. To klasowy znawca gatunku. Tworzy misterną sieć wątków, które z rozwojem wydarzeń stają się spoiwem całej opowieści.
Napisać, że w jego kryminałach jest dużo literatury pięknej, to nie byłoby jakieś wielkie mijanie się z prawdą. Maluje słowem..., jest w nich lekkość, luz, swoboda. Przez to czytelnik czerpie wielką przyjemność z czytania książki. Podąża za akcją z o wiele większym zaangażowaniem, niż w przypadku jakiegoś efektownego filmu sensacyjnego.
Gdy zaczynałem czytać i w pewnym momencie pojawiła się informacja, że jednym z elementów akcji będzie autobus pełen dzieci, od razu przypomniał mi się film "Speed - niebezpieczna prędkość", słynny hollywoodzki przebój lat 90-dziesiątych z Keanu Reavesem i Sandrą Bullock w roli głównej. Jednak jak się chwilę później okazało, to był fałszywy trop, pudło z mojej strony.
Klimatem ta książka przypomina trochę, równie słynną "Szklaną pułapkę" z Brucem Willisem. W książce nie było co prawda Johna McClane'a, ratującego wszystkich z opresji. Lecz klimat według mnie był podobny.

Dynamika i szybkość akcji utrzymana jest w znakomitym tempie. Jeffrey Deaver po raz kolejny udowodnił mi, że na niego warto postawić. Jest gwarancją jakości i kryminalnej historii z najwyższej półki.

Cisza..., żadnych dźwięków..., do naszych uszów nie dociera żaden hałas. Pozostaje nam tylko sam obraz, to co pozwalają nam zobaczyć oczy. Patrzymy na świat wyjałowiony z melodii.
Wyobraźmy siebie w takiej roli. Jakbyśmy się w niej czuli? Czy byłoby nam dobrze? A może wykrzykiwalibyśmy całą złość bezdźwięcznym głosem?

Sam lubię ciszę. Nie wyobrażam sobie czytania, gdy...