Nie umiem wytłumaczyć dlaczego innych czytelników ta książka zachwyciła, a mnie nie. Owszem jest w niej coś intrygującego, jakiś duży potencjał, nawet momentami jakaś magia, ale moim zdaniem nie mogło się to wydobyć na powierzchnię.
Po pierwsze czytanie szło mi opornie. Każdy rozdział ciągnął się jak rozgotowane kluchy... Miałam wrażenie, że czytam cały czas mniej więcej o tym samym, akcja nie jest bardzo urozmaicona.
Historia miała być połączeniem geniuszu i to muzycznego!, obłędu i miłości. Emocje aż powinny kipieć, ale ja czytając ich nie czułam.
Cassie często powtarza, że w jej domu czuć napięcie przed zbliżającą się katastrofą w postaci wybuchu szalonego ojczyma Dina, ale ja nic takiego nie czułam. Podczas czytania linia moich emocji i odczuwanego napięcia była idealnie płaska, podobnie jak płaska i w pewnym sensie monotonna wydała mi się cała opowieść.
Miałam wrażenie, że autorka nie może się zdecydować czy chce pisać zabawną i lekką książkę dla młodzieży czy chwytającą za serce tragedię miłosną.
Były opisane nastrojowe momenty np. podziwianie rozgwieżdżonego nieba, ale też sporo bzdetów rodem z pamiętnika dwunastolatki. Bo co mnie w sumie obchodzi jakie ciasteczka czy żelki najbardziej lubi Cassie. Jakie to ma znaczenie? A po chwili zaczyna wygłaszać głębokie banały o miłości rodem z Romea i Julii. Dla mnie stanowiło to za duży kontrast.
Dino wydawał mi się postacią drugorzędną, a nie czołową. Nie przeżywałam ani jego aktu twórczego, ani jego szaleństwo nie wydało mi się aż tak wielkie jak przekonywała Cassie. Czekałam na wielki finał jego występu, ale w zasadzie też nic szczególnego się na nim nie wydarzyło. Jego szaleństwo jest słabo pokazane. Jeszcze mniej jego geniusz.
Kolejna sprawa. Zupełnie nie łapię problemu pod tytułem ,,Dlaczego Cassie nie może być z Ianem?" Jest to problem stworzony na siłę i bardzo sztuczny. W jaki niby sposób miłość przeszkadza w grze na skrzypcach? No chyba, że można grać naprawdę dobrze tylko w stanie permanentnego załamania i depresji. Ale widać każda wielka miłość musi mieć przeszkody do pokonania, bo inaczej nie można pokazać, że jest naprawdę wielka. A jeśli przeszkód nie ma to trzeba je znaleźć. I trzeba używać górnolotnych, wyciskających łzy słów. No i oczywiście zawsze dobrze wygląda smutne, nieszczęśliwe dzieciństwo.
Mimo tych wszystkich czynników moje serce nie drgnęło podczas czytania.
Ale za kilka naprawdę pięknie opisanych momentów oceniam całość jako dobrą.

Nie umiem wytłumaczyć dlaczego innych czytelników ta książka zachwyciła, a mnie nie. Owszem jest w niej coś intrygującego, jakiś duży potencjał, nawet momentami jakaś magia, ale moim zdaniem nie mogło się to wydobyć na powierzchnię.
Po pierwsze czytanie szło mi opornie. Każdy rozdział ciągnął się jak rozgotowane kluchy... Miałam wrażenie, że czytam cały czas mniej więcej o...