Książka bardzo nierówna, miałam duży problem z jej oceną. Zaczyna się bardzo słabo, aż ciężko połapać się, co autor chce powiedzieć. Są jednak też rozdziały bardzo ciekawe i informatywne, z których dużo się dowiedziałam. Ogólnie książka jest mało naukowa, razi używanie przez autora mnóstwa skomplikowanych terminów, których nigdzie nie tłumaczy (czytelniku, Wiki twoją przyjaciółką!),bardzo oceniające przedstawienie niektórych postaci (pisanie o jednym z papieży, że był przesądny. Ok, może tak było, ale na podstawie czego jest ta opinia? Może jakiś przypis?). Tak więc nie polecam osobom, które chcą przeczytać coś naukowego. Właściwie to nie wiem, dla kogo jest ta książka, na pewno też nie dla laików, bowiem czyta się to bardzo ciężko, m.in. z braku jakiegoś sensownego podziału na podrozdziały.

Książka bardzo nierówna, miałam duży problem z jej oceną. Zaczyna się bardzo słabo, aż ciężko połapać się, co autor chce powiedzieć. Są jednak też rozdziały bardzo ciekawe i informatywne, z których dużo się dowiedziałam. Ogólnie książka jest mało naukowa, razi używanie przez autora mnóstwa skomplikowanych terminów, których nigdzie nie tłumaczy (czytelniku, Wiki twoją...

Johnsonowi nie sposób odmówić erudycji - do tego stopnia, że nagromadzenie podawanych faktów nierzadko przytłacza. Można by to uznać za zaletę, gdyby autor rzeczywiście poprzestał na zaprezentowaniu imponującej faktografii, zamiast wykorzystywać ją w roli zbioru anegdot, którymi obdarza czytelnika przy okazji wygłaszania własnych interpretacji historii. Tym bardziej dziwi i zasmuca antykatolickie uprzedzenie autora, że uznawany jest za konserwatystę.

Johnsonowi nie sposób odmówić erudycji - do tego stopnia, że nagromadzenie podawanych faktów nierzadko przytłacza. Można by to uznać za zaletę, gdyby autor rzeczywiście poprzestał na zaprezentowaniu imponującej faktografii, zamiast wykorzystywać ją w roli zbioru anegdot, którymi obdarza czytelnika przy okazji wygłaszania własnych interpretacji historii. Tym bardziej dziwi i...

Johnson nie zawodzi. Po “Historii Swiata XX wieku” I “Historii Anglikow” to trzecia pozycja tego autora, która miałem przyjemność przeczytać.
Nie pierwsza to ksiazka z tej dziedziny, która przeczytale, ale pierwsza, ktora w pelni mnie usatysfakcjonowała. Po pierwsze dla tego, ze nie jest napisana na klęczkach. Po drugie, iż jako pierwsza tego typu historia, wyjasniła mi mechanizmy powstania chrześcijaństwa, a potem pelnej meandrów jego historii. Zawsze bylo dla mnie zagadka jak w tak krotkim czasie drobna sekta w prowincjonalnej Palestyny, już w kilkadziesiąt lat po jej powstaniu byla ogolno-europejskim fenomenem. Johnson analizujac stan ducha I intelektu współczesnych mieszkańców basenu Morza Śródziemnego, daje odpowiedz na te pytanie w przejżysty I logiczny sposób. Podobnie I w pozniejszych dziejach. Gdy chrzescijanstwo z niebezpiecznego, antypaństwowego kulty staje sie motorem dalszego rozwoju cesarstwa, a potem staje sie tak atrakcyjną religią dla barbażynców podbijajacyh Europe we wczesnym średniowieczu. Kolejne dzieje poprzez kolejne upadki, odrodzenia, reformy I zwroty od ortodoksji do nawoczesności, oraz od nawoczesności na powrót do ortodoksji.
Najlepszym sterszczeniem dwóch mileniów jistorii chreścijaństwa są zdania zawarte w epilogu ksiązki:
„[...]Chreścijańskie matryce tworzą kod, który może być dostosowany do kadej nowej sytuacji, dzięki czemy historia chrześcijaństwa jest neiustannym procesem walki i odrodzenia – następstwem kryzysów, którym częsti towarzyszyły koszmary, rozlew krwi, bigoteria i brak rozsądku, lecz także dowody rozwoju, żywotnosci i rosnącego zrozumienie świata. Chrześcijaństwo dalo Europie elastyczne ramy myśli intelektualnej i moralnej oraz poswoliło jej dostosować się do zmian gospodarczych i technologicznych oraz wykorzystywać dla swego rozwoju każdą sprzyjającą okazje[...]”

Johnson nie zawodzi. Po “Historii Swiata XX wieku” I “Historii Anglikow” to trzecia pozycja tego autora, która miałem przyjemność przeczytać.
Nie pierwsza to ksiazka z tej dziedziny, która przeczytale, ale pierwsza, ktora w pelni mnie usatysfakcjonowała. Po pierwsze dla tego, ze nie jest napisana na klęczkach. Po drugie, iż jako pierwsza tego typu historia, wyjasniła mi...

Trzeba liczyć się z tym, iż tego typu publikacje, o szerokim przekroju, nafaszerowane faktami, nie spełnią naszych oczekiwań, jeśli poszukujemy tylko podstawowej wiedzy na dany temat. W przypadku książki Paula Johnsona jest tego za dużo w ogóle, a jeszcze bardziej w szczególe. Oczywiście ważne było dla mnie zetknięcie się nie tylko z samymi zasadami religii chrześcijańskiej, ale i tym jak oddziałuje na kultury, jak łączy się na przestrzeni wieków ze sprawami doczesnymi i jaki ma bezpośredni wpływ na tworzenie systemów państwowych. Nie spodziewałam się jednak takiego zalewu informacji, gdzie w sumie połowa bliżej mnie nie zainteresowała. Obok symboliczno-mistycznych elementów zalew historycznych wydarzeń i mimo iż, cały czas idziemy śladami Chrystusa, to chwilami przypomina bardziej mękę niż spełnione wędrowanie.

Jako bogaty podręcznik dla kogoś, kto chce zgłębić maksymalnie wiedze w kontekście religii chrześcijańskiej - ale nie tylko o niej samej - jak najbardziej. Natomiast jeśli ktoś chce skupić się na najistotniejszych faktach, jakie następowały na drodze rozwoju chrześcijaństwa, to już nie koniecznie, bo może go przytłoczyć nadmiar. Nie mniej każdy wyłuszczy z treści coś na własne potrzeby.

Trzeba liczyć się z tym, iż tego typu publikacje, o szerokim przekroju, nafaszerowane faktami, nie spełnią naszych oczekiwań, jeśli poszukujemy tylko podstawowej wiedzy na dany temat. W przypadku książki Paula Johnsona jest tego za dużo w ogóle, a jeszcze bardziej w szczególe. Oczywiście ważne było dla mnie zetknięcie się nie tylko z samymi zasadami religii...

Książka mnie niezwykle wciągnęła na początku i dowiedziałem się sporo ważnych rzeczy, ale potem utonąłem pod zalewem faktów. Zapewne jako praca historyczna jest to na niezwykle wysokim poziomie, ale dla mnie (tj. dla osoby, która chciała mieć ogóle pojęcie o historii chrześcijaństwa) jest to dzieło nieodpowiednie.

Nie skończyłem, więc bez oceny. Drugiego podejścia nie planuję.

Książka mnie niezwykle wciągnęła na początku i dowiedziałem się sporo ważnych rzeczy, ale potem utonąłem pod zalewem faktów. Zapewne jako praca historyczna jest to na niezwykle wysokim poziomie, ale dla mnie (tj. dla osoby, która chciała mieć ogóle pojęcie o historii chrześcijaństwa) jest to dzieło nieodpowiednie.

Nie skończyłem, więc bez oceny. Drugiego podejścia nie planuję.

Dosyć ciekawie napisana ale nie bez błędów.
Może uzupełnić wiedzę a nawet powinna. Jest napisana przez konserwatystę i należy brać poprawki na jego punk widzenia.

Dosyć ciekawie napisana ale nie bez błędów.
Może uzupełnić wiedzę a nawet powinna. Jest napisana przez konserwatystę i należy brać poprawki na jego punk widzenia.

Interesujące szczegóły o ESSEŃCZYKACH. Wg „Historii Chrześcijaństwa” Paula Johnsona /str.26-8/: „...w społeczeństwie żydowskim istniały sekty, ktore uważały, że rządzące w Jerozolimie grupy kapłanów są beznadziejnie zepsute i skompromitowane, i które usiłowały poprzez działanie bezpośrednie przywrócić państwo teokratyczne w całej jego czystości. Jedna z takich sekt wyłoniła się w połowie II stulecia przed Chr. Z potomków arcykapłana Sadoka i z kapłańskiego plemienia Aarona. ...opuścili Świątynię i stworzyli alternatywny ośrodek kultu na pustyni w pobliżu Morza Martwego... ..w okresie narodzin Jezusa... esseńczyków było około czterystu /w porównaniu z sześcioma tysiącami faryzeuszy/; ich grupy znajdowały się w każdym mieście żydowskim, zamieszkiwali też różne pustynne osiedla... w Syrii, Egipcie, jak i w Palestynie. Ale ich głowny ośrodek, gdzie żylo ich koło dwustu, znajdował się w Qumran... ...stanowili zamkniętą grupę dziedziczną; jako kapłani rodzili się, a nie byli wyznaczani: swą świętość czerpali z SZEKINY..”. Tu czuję się zmuszony podać definicję szekiny: „Shekinah, Shechinah - the immanence of Jehovah as seen or felt or manifested”. Jest to, o tyle istotne, że poniekąd wyprowadzając Boga ze Światynii Jerozolimskiej, przez stwierdzenie Jego obecności w Qumran, otworzyli furtkę uniwersalizmowi. „...Esseńczycy rozwinęli regularną praktykę sakralnego posiłku z chleba i wina,.. ...Posiłek ten poprzedzaly obrzędy oczyszczenia,... a samemu posiłkowi przewodniczyl kapłan, który błogosławił jego obie postacie oraz spożywał je i pił jako pierwszy. Wydaje się, że posiłek ten stanowił antycypację doskonałego rytuału w świątyni niebiańskiej. Tak więc mamy tu koncepcję symbolicznej ofiary, ktorą odniesiono póżniej do Jezusa, co pozwoliło chrześcijanom zerwać z kultem świątynnym i w ten sposób uwolnić się od żydowskiej historii i geografii palestyńskiej... ...Esseńczycy byli w istocie członkami ektremistycznej, apokaliptyczno-esahtologicznej sekty, która oczekiwała rychłego nadejścia swego triumfu... ...Ich klasztor oraz inne ośrodki były inkubatorami dla ekstremistów, zelotów, ludzi gwałtu i „wściekłych”. Wykopaliska w Qumran pokazują, że klasztor stał się centrum oporu w czsie wojny z lat 66-70 po Chr. I zostal zdobyty i spalony przez armię rzymską... ...Możemy być prawie pewni, że Jan Chrzciciel był mnichem esseńskim.... ...był on pośrednikiem, ktory pewne kluczowe doktryny esseńskie wyrwał z ich ciasnego, wojowniczego, rasistowskiego i sekciarskiego kontekstu i obwieścił je szerokiemu światu..”. Dodajmy, że zelota to z greckiego - gorliwiec, a zeloci to fanatyczna sekta, początkowo zwrócona przeciwko płaceniu podatków, a póżniej, w czasie powstania żyd. i oblężenia Jerozolimy w I w., zaciekle przeciwstawiająca się panowaniu Rzymian w Palestynie. Zauważmy też, że Piłat przysłany do Judei w 26 r, mogł sądzić, że Jezus jest zelotą i politycznym agitatorem, a więc skazał go bez wahania czy skrupułów. W listach św. Pawła odnajdujemy też wpływy esseńczyków.

Interesujące szczegóły o ESSEŃCZYKACH. Wg „Historii Chrześcijaństwa” Paula Johnsona /str.26-8/: „...w społeczeństwie żydowskim istniały sekty, ktore uważały, że rządzące w Jerozolimie grupy kapłanów są beznadziejnie zepsute i skompromitowane, i które usiłowały poprzez działanie bezpośrednie przywrócić państwo ...

Świetna książka. Napisana dobrym stylem. Polecam.Przeczytałem dwa razy.

Świetna książka. Napisana dobrym stylem. Polecam.Przeczytałem dwa razy.