Joanna wpadła w Historię jak meteor - jako szesnastolatka. Rok walczyła, rok siedziała w areszcie. Potem spłonęła na stosie.

I tak w zasadzie można streścić pierwszą z trzech części tej biografii. Autor podaje fakty, tak, jak udało się je odtworzyć, a udało się zaskakująco dokładnie, jak na dzielącą nas otchłań połowy tysiąclecia. Nie ma tu zbytnich prób psychologizowania, interpretacji. Autor deklaruje się jako katolik, ale też nie sposób nie spojrzeć na postać Joanny tak właśnie: jako umykającą jednoznacznemu zaszufladkowaniu w ramach dzisiejszego racjonalnego światopoglądu. Bo nawet jeżeli to, czego doświadczała, było całkowicie naturalnego pochodzenia, to ważne jest, jak odczytywali jej posłanie współcześni - a to z kolei, ich czyny i działania, stawały się twardymi, jak najbardziej materialnymi faktami tworzącymi historię.

Część druga opisuje proces - skazujący i rehabilitacyjny. Dla kogoś, kto jak ja historią interesuje się wyłącznie hobbystycznie, ważna będzie informacja, że w XV wieku właśnie proces inkwizycyjny stanowił największą szansę na proces uczciwy, najbardziej zbliżony do dzisiejszego pojmowania sprawiedliwości. Skazanie Joanny było manewrem politycznym, jej rehabilitacja w 25 lat później - również (wszak król już zwycięski nie mógł być namaszczony z zalecenia czarownicy), ale uderza rodzaj i drobiazgowość zarzutów stawianych osobom przeprowadzającym pierwszy proces. On był naprawdę, w oczach XV-wiecznych prawników niedopuszczalnym nadużyciem. A szczegółowy wykaz nadużyć pokazuje dzisiejszemu czytelnikowi, jakich standardów, zaskakująco wysokich, oczekiwano od inkwizycji.

Trzecia część jest z jednej strony ciekawa - jak tworzył się mit Joanny d'Arc, jak z narodowego stawał się ogólny (Anglosasi traktują go jak część własnej historii, a przecież to Anglicy grają w nim rolę Głównych Złych!), jak wreszcie zawłaszczano postać Joanny do celów czysto nacjonalistycznych. Z drugiej jednak strony - oznacza to, że objętościowo prawie 30% książki nie traktuje o epoce, której czytelnik może się spodziewać. Co oczywiście trudno traktować jako zarzut, zwłaszcza że te dwa lata w końcówce Średniowiecza miały tak zaskakujący oddźwięk przez następnych kilkaset.

Joanna wpadła w Historię jak meteor - jako szesnastolatka. Rok walczyła, rok siedziała w areszcie. Potem spłonęła na stosie.

I tak w zasadzie można streścić pierwszą z trzech części tej biografii. Autor podaje fakty, tak, jak udało się je odtworzyć, a udało się zaskakująco dokładnie, jak na dzielącą nas otchłań połowy tysiąclecia. Nie ma tu zbytnich prób psychologizowania,...