Nowy utwór Katajewa to ujęta w formę powieści epistolarnej melancholijna relacja starego człowieka, powracającego wspomnieniami do dni swojej młodości i miłości. Zbiegłby się one w czasie z latami pierwszej wojny światowej - bohater, wówczas marząc o sławie wojennej ochotnik-gimnazjalista - walczy na froncie, konfrontując brutalne doświadczenia krwawej rzezi z własnymi egzaltowanymi wyobrażeniami o życiu i ludzkich uczuciach. Swe przeżycia i wrażenia opisuje w listach do przyjaciółki. Wątek koszmaru i bezsensu frontowej śmierci oraz obrazy trudnej żołnierskiej egzystencji przeplatają się w książce z subtelną obserwacją psychiki młodego chłopaka, tracącego na wojnie romantyczne złudzenia. Katajew jednakże każde czytelnikowi wierzyć, że najważniejsze są czynniki głęboko humanistyczne, dzięki nim bowiem życie człowieka nabiera urody i sensu - piękno młodzieńczej miłości tryumfuje nawet po latach nad nieszczęściami i grozą wojny.