Palahniuk to dla mnie jeden z ciekawszych pisarzy tego wieku. Jest też zresztą jednym z najbardziej charakterystycznych, bo już po trzech zdaniach z książki orientujemy się, że musiał w tym maczać palce ten nie całkiem amerykański Amerykanin. W Pigmeju to właśnie Stany Zjednoczone wystawione są na celownik, ale co za tym idzie – także wszystkie kraje, które zachłysnęły się wypływającą z nich miałką kulturą.
Krytycyzm Palahniuka wobec swoich rodaków jest godny podziwu. Niby wszyscy wiemy, że problem otyłości, nadmiernego konsumpcjonizmu i zerowej integracji z naturą jest w Stanach poważny, ale dopiero zdanie, takie jak to, uzmysławia nam wszystkie obrzydliwe konsekwencje takiego postępowania: „Ojciec Goszczący prezentuje się jako rozległa dysząca krowa, ziejąca rozkładającą się, śmierdzącą dietą ciężką od martwego mięsa z rzeźni, rycząca oddechem z viagry.” Autor ten zresztą zawsze był dosadny w swoich opisach – wypunktowane deformacje i wyszczegółowione najbardziej brzydkie, intymne zakamarki ludzkich ciał są niejako nierozerwalną częścią jego powieści. Istny szokujący, palahniukowski styl.
Lawirując więc między uczuciem obrzydzenia a rozbawienia znajdziemy w Pigmeju mnóstwo godnych uwagi konkluzji. I nie mówię tutaj o złotych myślach wielkich morderców i/lub dyktatorów, choć – co najbardziej przerażające – niektóre z nich są naprawdę nadzwyczaj trafne.
Więc, jak widać, każdy system ma swoje racje. Zwłaszcza, gdy demokracja już dawno przestała przypominać demokrację.

Palahniuk to dla mnie jeden z ciekawszych pisarzy tego wieku. Jest też zresztą jednym z najbardziej charakterystycznych, bo już po trzech zdaniach z książki orientujemy się, że musiał w tym maczać palce ten nie całkiem amerykański Amerykanin. W Pigmeju to właśnie Stany Zjednoczone wystawione są na celownik, ale co za tym idzie – także wszystkie kraje, które zachłysnęły się...