Największe wrażenie robią te opowiafania, gdy się je czyta w młodym wieku. Ale i tak czytane znów po latach wytrzymują bardzo dobrze próbę czasu. Większość z nich wykorzystuje zwykłe (w pewnym sensie) sytuacje życiowe młodego wiecznego wędrowca, zamraża je w czasie i podkreśla ich piękno i wyjątkowość.

Największe wrażenie robią te opowiafania, gdy się je czyta w młodym wieku. Ale i tak czytane znów po latach wytrzymują bardzo dobrze próbę czasu. Większość z nich wykorzystuje zwykłe (w pewnym sensie) sytuacje życiowe młodego wiecznego wędrowca, zamraża je w czasie i podkreśla ich piękno i wyjątkowość.

Nie chcę oceniać tej książki. nie wciągnęły mnie te opowiadania, nie zauroczyłem się stylem Stachury. Świetnie wydana, dobry lektor, sama treść nie moja bajka. Może nie ten moment, albo już nie ten moment. Pewnie dla wielu będzie to świetna pozycja.

Nie chcę oceniać tej książki. nie wciągnęły mnie te opowiadania, nie zauroczyłem się stylem Stachury. Świetnie wydana, dobry lektor, sama treść nie moja bajka. Może nie ten moment, albo już nie ten moment. Pewnie dla wielu będzie to świetna pozycja.

Dobre a nawet bardzo dobre, ale zbiór "Jeden dzień" chyba minimalnie lepszy i od niego lepiej zacząć. Ale warto oba. W większości świetne lub bardzo dobre utwory, jak słabsze to i tak dobre. Dużo smutku, trochę pogody, trochę egzystencjalizm i pesymizm, trochę carpe diem i zachwyt światem; bardzo charakterystyczny, prosty styl. 7.5-8/10

Dobre a nawet bardzo dobre, ale zbiór "Jeden dzień" chyba minimalnie lepszy i od niego lepiej zacząć. Ale warto oba. W większości świetne lub bardzo dobre utwory, jak słabsze to i tak dobre. Dużo smutku, trochę pogody, trochę egzystencjalizm i pesymizm, trochę carpe diem i zachwyt światem; bardzo charakterystyczny, prosty styl. 7.5-8/10

Refleksyjne opowiadania. Nostalgiczne. Smutne.
Samotny - „falujący na wietrze” - taki był „Sted”.
Jego życie to jedna wielka samotność.
Włóczy się po brzydkiej komunistycznej Polsce i opisuje ją.
Z ogromną czułością.
Czuje się wolny. Zachłystuje się tą wolnością.
Widać to niemal w każdym opowiadaniu.
Urzekły mnie te liryczne opowieści. Chwilami łza się w oku pojawiała.
Mam słabość do Stachury. Przemawiają do mnie jego utwory.
Budzą współczucie. Mam w pamięci jego smutny życiorys.

Tak wiele mówi o nim ten cytat - wzruszający:
„Jeszcze jestem obecny. Jeszcze żyję. Tak, jak umiem żyć. Tak, jak kocham żyć. Z całej duszy z całych sił. Do upadłego. Twardo. Bez reszty, bez iluzji, bez sztuczek, bez maski. Czasami tylko czapkę błazeńską z dzwoneczkami wkładają mi na głowę ci, którym się zdaje, że są mądrzy.”

Refleksyjne opowiadania. Nostalgiczne. Smutne.
Samotny - „falujący na wietrze” - taki był „Sted”.
Jego życie to jedna wielka samotność.
Włóczy się po brzydkiej komunistycznej Polsce i opisuje ją.
Z ogromną czułością.
Czuje się wolny. Zachłystuje się tą wolnością.
Widać to niemal w każdym opowiadaniu.
Urzekły mnie te liryczne opowieści. Chwilami łza się w oku...

To było niesamowite uczucie mieć egzemplarz tej książki z autografem Stachury na półce przy właśnym łóżku. Okładka ledwo co się trzymała, można było sobie wyobrazić, przez ręce jak wielu osób ta książka przebrnęła! Osób, które z ukochaniem wpatrywały się w nią i z żalem zwracały do biblioteki...

To było niesamowite uczucie mieć egzemplarz tej książki z autografem Stachury na półce przy właśnym łóżku. Okładka ledwo co się trzymała, można było sobie wyobrazić, przez ręce jak wielu osób ta książka przebrnęła! Osób, które z ukochaniem wpatrywały się w nią i z żalem zwracały do biblioteki...

Stachura w całej postaci - od prostych zachwytów nad życiem po głęboki smutek i tęsknotę za nieokreślonym. Nieustanna włóczęga, sielskie krajobrazy i duszy krajobraz słowem namalowany.

Stachura w całej postaci - od prostych zachwytów nad życiem po głęboki smutek i tęsknotę za nieokreślonym. Nieustanna włóczęga, sielskie krajobrazy i duszy krajobraz słowem namalowany.