Patrząc na okładkę, widzimy płonącą lokomotywę - motyw przewodni utworu, mający budzić grozę i wprowadzać dreszcz emocji w każdym momencie, gdzie autorowi udaje się go "wepchnąć" do akcji. Czy zdaje to egzamin? Nie powiedziałabym.

Opowieść jest splątana w rząd licznych wydarzeń, które powleczono kłamstwami, niedopowiedzeniami... ale czy naprawdę "tajemnicza przeszłość" głównego bohatera jest tak niezrozumiała, skoro bohaterowie rozwikłali całą zagadkę w niespełna trzy dni?

Dwoje dzieci - jedno noszące wisiorek z symbolem słońca, drugie - księżyca. Stowarzyszenie młodych, dorastających ludzi, połączonych nierozerwalnymi więzami przyjaźni, dla której każde z nich jest gotowe poświęcić własne życie. Wszystko to rozgrywa się w mrocznej scenerii Kalkuty...

Jeśli liczycie na to, że wstrzymacie oddech - zawiedziecie się. Jeśli macie nadzieję, że książka ta reprezentuje sobą geniusz Zafóna i jeśli sądzicie, że opowieść ta zacznie żyć w was, a wy zaczniecie żyć nią - niestety, nie tym razem. "Pałac Północy" opowiada historię fantastyczną, jednak moim zdaniem nazbyt podkolorowaną - każdy element spoza naszego świata jest mocno przesadzony, jakby autor usilnie próbował uczynić przerażającym to, co przerażające nie jest. Bohaterowie wydają się papierowi, schemat prosty i, cóż, banalny. Opowieść sama w sobie jest dobra, ale jeśli szuka się czegoś, co choćby dorasta do pięt "Cieniowi Wiatru", to niestety nie tędy droga.

Patrząc na okładkę, widzimy płonącą lokomotywę - motyw przewodni utworu, mający budzić grozę i wprowadzać dreszcz emocji w każdym momencie, gdzie autorowi udaje się go "wepchnąć" do akcji. Czy zdaje to egzamin? Nie powiedziałabym.

Opowieść jest splątana w rząd licznych wydarzeń, które powleczono kłamstwami, niedopowiedzeniami... ale czy naprawdę "tajemnicza przeszłość"...