Autor przed II wojną światową rozpoczyna na Borneo pracę dla korporacji przy organizacji wyrębu dżungli. Rozdarty pomiędzy cywilizacją Zachodu a Wschodu opisuje swoje przygody i barwną plejadę postaci, które spotkał. Z jednej strony kocha dżunglę, jej rozpasaną żywotność, z drugiej karczuje ją niemiłosiernie dla zysku kapitalistycznych inwestorów. Szanuje "kolorowych" tubylców, lecz nie potrafi do końca wyzwolić się spod oczekiwań białego społeczeństwa. Opisuje wyzysk, ofiary opium i hazardu. Zastanawia się nad sensem własnych wyborów i postępowaniem. Czuję, że jest zniewolony i zazdrości mieszkańcom wyspy. "Wtedy rozumiem, że walką z dżungli nie przynosi żadnej chwały, że oszukuję siebie i ludzi mówiąc, iż walczymy o dobrą sprawę". Warto przeczytać o tych rozterkach i przekonać się, co ostatecznie zrobił autor, choć książce brakuje trochę polotu.

Autor przed II wojną światową rozpoczyna na Borneo pracę dla korporacji przy organizacji wyrębu dżungli. Rozdarty pomiędzy cywilizacją Zachodu a Wschodu opisuje swoje przygody i barwną plejadę postaci, które spotkał. Z jednej strony kocha dżunglę, jej rozpasaną żywotność, z drugiej karczuje ją niemiłosiernie dla zysku kapitalistycznych inwestorów. Szanuje...

Lata 30-te zeszłego wieku, Indie Holenderskie, wyspa Nunukan przy wschodnim wybrzeżu dzisiejszego Kalimantanu (dawniej: Borneo): Leśnik ze Szwecji otrzymuje zadanie zorganizowania przerobu drewna z okolicznej dżungli. Już pierwsza brygada drwali traci w ciągu kilku dni od rozpoczęcia wyrębu dwóch ludzi – i to nie tylko z powodu wypadków (a praca była bardzo niebezpieczna),lecz również jako wynik rywalizacji o kobiety. Bo wszystko jest możliwe, jeśli 25 chłopa i 3 kobiety siedzą zbyt długo w morderczej dżungli Borneo. Sam autor przyznaje szczerze, że zaczął dokładnie przyglądać się miejscowej piękności i dostawał „kosmatych myśli”.

Właśnie ta absolutna szczerość Lundqvista urzekła mnie już od pierwszych stron tej arcyciekawej książki. Szwed nie ściemnia i otwarcie przyznaje, że założenie osady drwali na Nunukan (dzisiaj to już prawdziwe miasto) miało napchać guldenów do kieszeni holenderskich bossów koncernu naftowego, bez względu na naturę i na los tubylczej ludności. A Lundqvist miał ten proceder nadzorować i dbać jedynie o zyski. Autor wypełnił swoje zadanie. Ale „po drodze” pokochał ludzi i kraj, zyskując poważanie nawet tak bezwzględnych szczepów, jak ibańscy łowcy głów, odłamu Dajaków morskich.

Zapoznany przez zastroskaną gosposię z Sari, miejscową dziewczyną, żyje z nią początkowo, jak szczerze przyznaje, jak typowy biały kolonialista z ciemnoskórą kochanką. Ale pociąg seksualny zamienia się powoli we wzajemne oczarowanie, a te z kolei w prawdziwą miłość. „Zapomniałeś, że jesteś białym człowiekiem!”, zarzuca mu pewien Anglik z pobliskiego Borneo Północnego. Na szczęście dla nas, czytelników, „zarzut” ten jest prawdziwy: relacja Lundqvista jest pełna przywiązania do kraju i ludzi oraz bardzo bezwzględna, jeśli chodzi o ocenę roli białych kolonistów w tym regionie świata.

Zauroczony lekturą, pozostaję w szoku, że takich książek nigdy w Polsce nie wznowiono. Hańba!

Lata 30-te zeszłego wieku, Indie Holenderskie, wyspa Nunukan przy wschodnim wybrzeżu dzisiejszego Kalimantanu (dawniej: Borneo): Leśnik ze Szwecji otrzymuje zadanie zorganizowania przerobu drewna z okolicznej dżungli. Już pierwsza brygada drwali traci w ciągu kilku dni od rozpoczęcia wyrębu dwóch ludzi – i to nie tylko z powodu wypadków (a praca była bardzo niebezpieczna),...

Przedstawia heroiczną walkę z przyrodą, kiedy dżungli się jeszcze ie ochraniało, a karczowało. Klasyk.

Przedstawia heroiczną walkę z przyrodą, kiedy dżungli się jeszcze ie ochraniało, a karczowało. Klasyk.

Ok!

Ok!