Po mimo wszystko udanym tomie, do drugiego zasiadłem z rozpędu. Początkowo nawet mi się podobało - niezłe, chociaż nie genialne poradniki dla złych władców i kandydatów na bohatera. Niestety, potem było gorzej. Chociaż w zbiorku pojawiło się kilka ciekawych pomysłów ("Ucieczka z planety misów" T. Holta, "Awantura z dwudziestoma czteroma kosami" N. Gaimana) i parę niezłych, chociaż nie porywających tekstów, to żaden, słownie ŻADEN nie zapadł mi w pamięć. A przy kilku męczyłem się niemiłosiernie. Nie polecam.

Po mimo wszystko udanym tomie, do drugiego zasiadłem z rozpędu. Początkowo nawet mi się podobało - niezłe, chociaż nie genialne poradniki dla złych władców i kandydatów na bohatera. Niestety, potem było gorzej. Chociaż w zbiorku pojawiło się kilka ciekawych pomysłów ("Ucieczka z planety misów" T. Holta, "Awantura z dwudziestoma czteroma kosami" N. Gaimana) i parę niezłych,...

Drugi tom o wiele lepszy od pierwszego, ale to może dlatego, że nazwiska pisarzy bardziej znane. Z całą pewnością czytało mi się ten tom o wiele szybciej.

Drugi tom o wiele lepszy od pierwszego, ale to może dlatego, że nazwiska pisarzy bardziej znane. Z całą pewnością czytało mi się ten tom o wiele szybciej.

Drugi tom "Wielkiej księgi..." lepszy, co raczej nie dziwi, bowiem nazwiska pisarzy, którzy zamieścili swoje opowiadania w tymże dużo bardziej popularne. Ścisłymi "liderami" tego woluminu są: Tom Holt, ze znakomitym opowiadaniem, pastiszującym filmowy cykl "Planeta małp", z wplecionymi doń elementami zaczerpniętymi z "Kubusia Puchatka"; Neil Gaiman, i jego opowieść w stylu noir, w której głównymi bohaterami są postaci z "Alicji w krainie czarów" i dziecięcych wyliczanek, oraz L. Sprague de Camp, z "oldskulową", lekko tylko zabarwioną humorem, historią, utrzymaną w duchu opowieści o Conanie Barbarzyńcy, czy - bardziej nawet - o Farfydzie i Szarym Kocurze.

Pozostałe z opowiadań tomu drugiego jest dużo ciekawsza, jakby zabawniejsza i nieco bardziej oryginalna, niż większość z tych, które możemy przeczytać w pierwszym woluminie. Oczywiście ogólny poziom trudno uznać za wysoki, jednak nie sposób nie polecić całości "Wielkiej księgi fantastycznego humoru" wszystkim miłośnikom lekkiej, napisanej bez zadęcia, z przymrużeniem oka i dystansem, fantastyki.

Drugi tom "Wielkiej księgi..." lepszy, co raczej nie dziwi, bowiem nazwiska pisarzy, którzy zamieścili swoje opowiadania w tymże dużo bardziej popularne. Ścisłymi "liderami" tego woluminu są: Tom Holt, ze znakomitym opowiadaniem, pastiszującym filmowy cykl "Planeta małp", z wplecionymi doń elementami zaczerpniętymi z "Kubusia Puchatka"; Neil Gaiman, i jego opowieść w stylu...