Książka przeczytana przeze mnie w liceum pod wpływem fascynacji tematyką okultystyczną, egzorcyzmami, rzeczami zakazanymi, albo przynajmniej takimi, o jakich milczą katecheci w Łomżyńskich szkołach. I szczerze - zawiodłam się na tej książce. Autor [nie pamiętam już, czy przypadkiem nie był księdzem] bardzo wyraźnie rozgraniczył na zasadzie "my-oni, my-oni". "My" to ludzie kulturalni, wychowani w duchu wiary katolickiej, dreptający do kościółka na msze niedzielne, udzielający się we wszelkiego rodzaju ruchach katolickich.
"Oni" to źli metalowcy, słuchający "muzyki typu Iron Maiden" [autor dość często używał tego sformułowania, jakby innych metalowych zespołów nie znał. Aż wysłałabym gościa do kiosku po "Metal Hammera", niech tam sobie "satanistów" szuka], posuwający zwierzaki, oddający kult jakimś dziwnym figurkom, sodomizujący niewinne dziewice [bądź już nie dziewice]. Wizerunek krzywdzący stworzony przez klapki-japonki na oczach. W końcu nie każdy kudłacz w skórze i glanach oddaje cześć Szatanowi, tak jak nie każde dziecko w sweterku pod szyjkę jest człowiekiem przykładnym.
Jak dla mnie książka była straconym czasem. Nie wiem, co widzieli w niej rówieśnicy.

Książka przeczytana przeze mnie w liceum pod wpływem fascynacji tematyką okultystyczną, egzorcyzmami, rzeczami zakazanymi, albo przynajmniej takimi, o jakich milczą katecheci w Łomżyńskich szkołach. I szczerze - zawiodłam się na tej książce. Autor [nie pamiętam już, czy przypadkiem nie był księdzem] bardzo wyraźnie rozgraniczył na zasadzie "my-oni, my-oni". "My" to ludzie...