Arcydzieło nad arcydziełami! Sto lat samotności czytałam 3 razy, za każdym razem pomagało wydobyć mi inną część mojej osobowości. Za każdym razem łzy lały mi się jak strumień rzeczny, za każdym razem odkładałam książkę przepełniona wielka ilością nowych emocji, co najdziwniejsze mam je w sobie do dziś, nowe myśli i emocje zostały już ze mną na zawsze. Powieść reprezentuje realizm magiczny, jest jedyna w swoim rodzaju, elementy magiczne poprzez sposób pisania wydają się takie oczywiste i właściwie w Macondo, są na porządku dziennym. Marquez porusza wszelkie możliwe tematy wojnę, głód, namiętność, miłość, oddanie, powinność, samotność, rozkład. Chyba nie znam pisarza, który pisze w sposób tak obrazowy, który sprawia, że obrazy same wyświetlają się w wyobraźni, opis pustki i rozkładu były tak dosadne, że do tej pory mam przed oczami jak rezydencja się rozpada i między pokojami hula wiatr! Mogła bym tak o tej książce pisać i pisać, ale myślę, że i tak każdy odbierze ją po swojemu. Jest to stanowczo dzieło życia Marqueza, mam wszystkie jego książki, powieści i opowiadania i żadna nie ma porównania do Stu lat samotności, są wspaniałe, ponieważ autor to wielki pisarz, ale żadna nie ma tego żaru, tej pewności z jaką pisał właśnie Sto lat samotności, to książka jedyna w swoim rodzaju. To smutne i wspaniałe dzieło, które każdy człowiek na ziemi powinien przeczytać, ponieważ stanie się bogatszy o pewne myśli, emocje, wizje a do tego zawsze warto dążyć!!

Arcydzieło nad arcydziełami! Sto lat samotności czytałam 3 razy, za każdym razem pomagało wydobyć mi inną część mojej osobowości. Za każdym razem łzy lały mi się jak strumień rzeczny, za każdym razem odkładałam książkę przepełniona wielka ilością nowych emocji, co najdziwniejsze mam je w sobie do dziś, nowe myśli i emocje zostały już ze mną na zawsze. Powieść reprezentuje...