W całym morzu opinii, które wysławiają ponad wszystko "Sto lat samtności" czuję sie niejako zmuszony włożyć kij w mrowisko i napisać swoją niepopularną opinię.
Do książki dobrałem się poprzez odnalezienie jej na liście "100 książek XX wieku" według Le Monde. Zacznę może od samego początku.

Przede wszystkim nie lubię realizmu magicznego. Być może to moja wina, że w ogóle ją czytałem, bo gdybym wiedział, że jest przedstawicielem (być może nawet protoplastą) tego gatunku, to nigdy bym po nią nie sięgnął. Do dziś czytałem jedynie "Szatańskie wersety", które również wyjątkowo nie przypadły mi do gustu. Nie umiałem w żaden sposób związać się emocjonalnie z bohaterami, ponieważ wszystkie wydarzenia (klątwa bezsenności, wniebowstąpienie) były dla mnie zbyt absurdalne i odrzucające. Ani to realizm, ani magia - gdyby książka oficjalnie nosiła etykietę fantastyki to przynajmniej nigdy bym po nią nie sięgnął.

Druga rzecz jaka bardzo mi się nie podobała to to, że autor w żaden sposób nie ułatwia czytelnikowi odbioru swej powieści. To nie jest ta książka, którą czyta się jednym tchem. To raczej ta, którą męczy się strona po stronie oczekując końca. Dałem z siebie wszystko, by przeczytać ją jak najszybciej i mieć już za sobą ten przykry epizod z Gabrielem Garcią Marquezem. Czuję tu bardzo mocne tchnienie lektur szkolnych - to zwykle książki pełne aforyzmów i lokalnych prawd filozoficznych, które na dłuższą metę niejako stanowią jakąś wartość, jednakże są pozbawione wszystkiego, czego czytelnik może oczekiwać od książki. Pomijając już fakt, że właściwie nic tutaj się nie dzieje, to w żaden sposób czytelnika nie interesuje co będzie dalej.
Drugą rzeczą jaka BARDZO mi przeszkadzała, to fakt, że właściwie wszyscy bohaterowie mają te same imiona. Naprawdę starałem się jak mogłem, aby się nie pogubić, ale okazało się to właściwie niemożliwe. Ja rozumiem, że związane jest to z cyklem rodziny Buendiów, ale od strony czytelniczej to jeden z gorszych zabiegów, jakie widziałem w książkach.

Ostatnią rzeczą są problemy rodziny - samotność i kazirodztwo. Co do samej, tytułowej samotności to jest ona moim zdaniem okropnie wymuszona. Bohaterowie sami wybierają swój los, zamykając się na innych ludzi i odcinając od świata, jednak w ksiązce wszystko niejako wytłumaczone jest jakimś fatum ciążącym na rodzinie. To samo tyczy się kazirodztwa.

Nie jestem zadowolony z tej książki i od tego momentu będę bardzo się starał, abym nie wypożyczył niczego reklamowanego szyldem "realizmu magicznego", bo czuję, że skończę w tym samym punkcie co teraz.

W całym morzu opinii, które wysławiają ponad wszystko "Sto lat samtności" czuję sie niejako zmuszony włożyć kij w mrowisko i napisać swoją niepopularną opinię.
Do książki dobrałem się poprzez odnalezienie jej na liście "100 książek XX wieku" według Le Monde. Zacznę może od samego początku.

Przede wszystkim nie lubię realizmu magicznego. Być może to moja wina, że w ogóle ją...