Mało jest książek, których kontynuacje byłyby równe poprzedniczce, a jeszcze jest mniej, które by ją przebijały. Jednak "Pazur Łagodziciela" należy właśnie do tej drugiej grupy.

Po chaotycznym zakończeniu "Cienia Kata", w której cała drużyna się nagle rozpada, dostajemy znów mocno pogmatwany początek. Nie jest to kontynuacja wątku w tym samym uciętym miejscu. Nie wiemy, dlaczego teraz jest tak, a nie inaczej. Ale z odrobiną cierpliwości dowiemy się.

W "Księdze Nowego Słońca" swoją uwagę zwracają rysy psychologiczne postaci. Świetnie widać, że Gene Wolfe spędził przy ich tworzeniu sporo czasu i idealnie je opracował. Tym sposobem otrzymujemy postacie nietuzinkowe, z których żadna nie jest irytująca.

Droga młodego Severiana trwa dalej. Teraz już poza murami niezniszczalnego miasta Nessus podąża na północ, ku miejscu swego wygnania. Lecz cóż to byłaby za droga, gdyby nie stanęło na niej wiele przeszkód? No właśnie. Żadna.

Gene Wolfe ponownie serwuje nam spacerek za rękę z przewodnikiem, gdzie żadne domyślanie się dalszej części przygody nie ma sensu. Wolfe i tak zrobi to inaczej, po swojemu. Co oczywiście nie znaczy, że źle! W żadnym przypadku! Mimo wszystko dla niektórych osób może stać się to odrobinę denerwujące, bo przyzwyczajeni jesteśmy do prostej konstrukcji fabuły, pełnej schematów i podobnych rozwiązań.

A jeśli o rozwiązaniach mowa, to po lekturze "Księgi Nowego Słońca" otworzyły mi się oczy na wcześniej przeczytane powieści. Naprawdę byłem w szoku, że Gene Wolfe jest tak słabo w Polsce znany, a autorzy czerpiący garściami z jego twórczości podbijają nasz krajowy rynek.

Podsumowując, dostajemy jeszcze więcej Severiana i jeszcze więcej nietuzinkowości. Jest to książka inna niż wszystkie, a przez niewinne "inspiracje" wielu pisarzy - taka sama jak inne. Gene Wolfe wciąż serwuje nam podróż w towarzystwie Severiana. Podróż w głąb naszego umysłu.

Mało jest książek, których kontynuacje byłyby równe poprzedniczce, a jeszcze jest mniej, które by ją przebijały. Jednak "Pazur Łagodziciela" należy właśnie do tej drugiej grupy.

Po chaotycznym zakończeniu "Cienia Kata", w której cała drużyna się nagle rozpada, dostajemy znów mocno pogmatwany początek. Nie jest to kontynuacja wątku w tym samym uciętym miejscu. Nie wiemy,...