Już samo sięganie po książkę wydaną kilkadziesiąt lat temu ma posmak uczestnictwa w seansie spirytystycznym, a jeśli przy tym także w jej treści nie brak onirycznych klimatów, to uczucie dziwności narasta... "Zdrajcy" to nie jest proza wybitna, nie wiem nawet, czy jest obiektywnie dobra. Przywodzi na myśl literaturę i film z lat pięćdziesiątych czy sześćdziesiątych, postać Zbyszka Cybulskiego, filmy Konwickiego, jak choćby "Ostatni dzień lata", z na poły filozoficznymi i poetyckimi, na poły nic-nie-znaczącymi dialogami. Tutaj ten teatr młodych, zagubionych w niezrozumiałym świecie ludzi odbywa się nad Adriatykiem, wśród artystów, niemieckich turystów i butelek wina. Oto co mówią ci ludzie, i niech czytelnik sam decyduje - czy chce próbować to rozumieć, czy uznać za nie wymagającą rozumienia (taką jak morze, słońce, wino, młodość, miłość) cząstkę tamtych historii, tamtego świata:
"- Przyzwyczaimy się - powiedział Ciuk później. - Do ciemności i do siebie nawzajem. Wkrótce będzie nam się wydawało, że nigdy już nic nie zobaczymy."

Już samo sięganie po książkę wydaną kilkadziesiąt lat temu ma posmak uczestnictwa w seansie spirytystycznym, a jeśli przy tym także w jej treści nie brak onirycznych klimatów, to uczucie dziwności narasta... "Zdrajcy" to nie jest proza wybitna, nie wiem nawet, czy jest obiektywnie dobra. Przywodzi na myśl literaturę i film z lat pięćdziesiątych czy sześćdziesiątych, postać...