Pierwszy tomik poetycki Krzysztofa Kotowskiego Wypowiedź poetycka Kotowskiego nie jest podporządkowana żadnej idei czy gatunkowemu celowi. Rozumieć ją raczej należy, jak to on sam ją ujął - jako opowieść o zupełnie innym świecie niż ten z dotychczasowych (jego) książek. Rozmowę, dialog zapisany nieco innym językiem, o innych sprawach... bardziej osobistych. Wydaje się, że to próba zrozumienia koniecznej samotności, wiary, przesądu, miłości, inności, lęku... próba dialogu z poetami, których kiedyś pokochał i którzy mają ogromny wpływ na jego sposób myślenia do dzisiaj. Co zaskakujące nie chodzi tu wyłącznie o powyższym tomik, ale także jego powieści oraz jak zdradza - codzienne myślenie o życiu, twórczej inspiracji, motywacji, a nawet cierpieniu i śmierci. Autor często sięga po swoich ulubionych twórców, cytując ich, parafrazując, "rozmawiając" z nimi, pytając o rzeczy małe i większe. Pojawiają się tu cienie Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Jana Twardowskiego, Haliny Poświatowskiej, Williama Butlera Yeats`a, Sylwii Plath, Blaise`a Cendrars`a, a także dramatopisarzy jak Alejandro Casona, czy współczesnych poetów rockowych jakich jak Krzysztof Grabowski, Adam Nowak czy nawet Jim Morrison. Refleksja wyrażona w tych utworach - raz dająca siłę , raz je odbierająca u Kotowskiego w żadnym momencie nie staje się katastroficzna, ani skrajnie pesymistyczna. Wiara przeplatająca się z niewiarą jest bardziej definicją kształtu życia, niż określeniem punktu widzenia czy oceną. Pesymizm, smutek czy niewiara nie mają tu raczej racji bytu. Chodzi przede wszystkim o określenie. Siebie i być może tego czym bywa samotność.