„Martwy aż do zmroku” Charlaine Harris to grafomańska klasa sama w sobie. Powinnam po niej pojechać jak po mało której książce i zrobiłabym to, gdyby nie fakt, że nawet nie zauważyłam, kiedy się skończyła, to znaczy lektura musiała być w miarę bezbolesna. Myśląc o niej po kilku dniach nie mogłam jednak uwierzyć, że naprawdę przeczytałam coś tak zabójczo infantylnego [atrakcyjna blondynka, uczciwa, lojalna i gotowa do wiecznej miłości, bo do wyrzygania szanuje siebie i wybranka swojego serca, w tym wypadku wcielenie wszelkich cnót obywatelskich z lekką domieszką skurwysyństwa, czyli wampira Billa, buahahaha, uśmiałam się do łez] i tak cholernie sztampowego jeśli chodzi o fabułę [początkowa niechęć, wielka miłość, bronienie jej przed innymi, chęć poświęcenia się dla niego, morderstwo w tle i na koniec atrakcyjna posada w wampirzym światku dla niego, pewnie po to, żeby utrzymać ją i gromadkę dzieci, które im nietoperz przyniesie]. Już pomijając to wszystko, moje poczucie estetyki wyło, wyło strasznie i boleśnie, kiedy ona chwytała go zębami za włosy na piersiach. Boże. Pewnie nawet na Pomorzu mnie usłyszeli.

„Martwy aż do zmroku” Charlaine Harris to grafomańska klasa sama w sobie. Powinnam po niej pojechać jak po mało której książce i zrobiłabym to, gdyby nie fakt, że nawet nie zauważyłam, kiedy się skończyła, to znaczy lektura musiała być w miarę bezbolesna. Myśląc o niej po kilku dniach nie mogłam jednak uwierzyć, że naprawdę przeczytałam coś tak zabójczo infantylnego...