Słaba książka australijskiego pisarza.

Podchodziłam do Wiwisekcji z dużym entuzjazmem, spodziewałam się czegoś ciekawego i ambitnego po okropnej, przebytej ostatnio, przygodzie z Aniołami i demonami Dana Browna.
Nie można powiedzieć, że książka Patricka White'a jest mało ambitna, ale niestety do ciekawych absolutnie nie należy...
Wielka szkoda, bo i tematyka, i opis na tylnej okładce zapowiadały świetną lekturę.
Na początku książka nawet mi się podobała, dzieciństwo Hurtle'a opisane było bardzo ciekawie, nieco naturalistycznie, co bardzo zachęcało do czytania dalszych losów malarza.
Po kilkuset stronach książka robiła się coraz bardziej monotonna, jakby autor nie miał pomysłu na kolejne losy bohatera.
Hurtle stawał się najpierw nudnym dorosłym, a następnie równie nudnym i nieciekawym starym mężczyzną.
Wielka szkoda, że akurat w wakacje, kiedy mam mnóstwo czasu na czytanie, trafiam na kiepskie książki.

Nie żałuję jednak, że kupiłam tę książkę, (chociaż żałuję, że zmusiłam się do jej doczytania do końca), bo w części, która jeszcze nie zniechęcała, znalazłam ciekawy fragment o końcu wojny:
"... przebrzmiał ostatni strzał, działa nagle umilkły; ogłoszono zawieszenie broni. Ci, którzy do tego dnia dożyli, mogli uważać się za ocalonych. Świadomość ta unosiła się w atmosferze, drgała na falach ciszy, zalewała sponiewierane pola, wypełniała ulice miast, gdzie ludzie hałaśliwie cieszyli się z przywileju innego rodzaju śmierci."

I jeszcze jeden o malarstwie, ale jakże uniwersalny:
"Okropności są mniej okropne, jeśli je się samemu stworzyło, czy tak?"

Słaba książka australijskiego pisarza.

Podchodziłam do Wiwisekcji z dużym entuzjazmem, spodziewałam się czegoś ciekawego i ambitnego po okropnej, przebytej ostatnio, przygodzie z Aniołami i demonami Dana Browna.
Nie można powiedzieć, że książka Patricka White'a jest mało ambitna, ale niestety do ciekawych absolutnie nie należy...
Wielka szkoda, bo i tematyka, i opis na...