Muszę przyznać, że gdy układałam sobie książki do mojego obecnego stosu seria o Józefinie Bonaparte należała do tych, na które czekałam najbardziej. Uwielbiam takie pozycje, więc miałam ogromną nadzieję, że przełamią one ciąg złych powieści, które czytałam. I na całe szczęście się nie zawiodłam.
Akcja książki zaczyna się w 1777 roku, kiedy Józefina kończy czternaście lat. Marzeniem młodej dziewczyny jest wyjazd do Francji, ale koszty są zbyt duże. Nie ma perspektyw na małżeństwo, bo jej rodzina popadła w długi i nie mają pieniędzy na jej posag. Podczas kolejnych dni Róża (bo tak jest nazywana przez większą część książki, dopiero później staje się Józefiną, więc będę używać zamiennie tych dwóch imion). Staje się prawdziwą kobietą. Razem z przyjaciółką idą do kapłanki wudu, od której dowiadują się, że dziewczyna wyjdzie nieszczęśliwie za mąż, potem zostanie wdową, a na koniec, że zostanie królową. Józefina ze swoją rodziną mieszka na Martynice. Jest to karaibska wyspa pod rządami Francji. Róża ma dwie młodsze siostry: Katarzynę i Marię. Kasia również poszła do kapłanki, która przepowiedziała jej śmierci przed najbliższymi urodzinami i wkrótce dziewczyna umarła. W końcu Józefina dostała propozycje małżeństwa, co i tan na XVIII wieczne poglądy odbyło się późno, bo dopiero, gdy miała piętnaście lat. Wyruszyła w podróż do Starego Świata. Koniec końców do małżeństwa, a ona jest w nim zgodnie z przepowiednią nieszczęśliwa.
Nie będę opisywać każdego etapu życia Józefiny, bo to macie na okładce, a jak Wam mało to albo przeczytacie książkę, albo zajrzycie na stronę Wikipedii. Przyznam, że momentami książka mi się dłużyła, a czasami połykałam ją jak szalona i nie chciałam przerywać. Myślę, że ta pierwsza rzecz działa się, dlatego, że z braku czasu czytałam ją dłużej niż planowałam i to mnie irytowało. Książka ma bardzo fajną formę, bo jest to dziennik młodej Józefiny, co powoduje, że czyta się szybko dzięki pierwszoosobowej narracji.
Co mi się bardzo podobało to klimat, który idealnie oddała autorka. Stroje z tamtych czasów, fryzury, makijaże, reguły, zasady oraz obyczaje. Wszystko było dokładnie wyjaśnione dzięki przypisom, które dodatkowo objaśniały zawiłości historyczne czy też niejasne rzeczy. Można dobrze poznać jak zmieniała się Francja podczas rewolucji.
Niestety nie mogę powiedzieć czy są tutaj jakieś błędy merytoryczne, bo ten okres a już zwłaszcza dzieje Francji kompletnie mnie nudziły na lekcjach historii, więc nie byłam podczas przerabiania tego działu pilną uczennicą. Na końcu książki znajduje się chronologia zdarzeń, jakie mają miejsce w książce i które dotyczą życia głównej bohaterki. Dodatkowo mamy wybraną bibliografię, co pozwala nam twierdzić, że autorka odrobiła pracę domową przygotowując się do napisania tej powieści.
Polecam, bo warto. Kawał dobrej literatury.

„Przymknęłam powieki, zacisnęłam wargi i zabarykadowałam dostęp do mojego serca. We mnie już szaleje wicher, prawdziwy huragan, nieprzynoszący niczego prócz łez.” ~ Sandra Gulland, Józefina, Wrocław 2011, s. 118.

Muszę przyznać, że gdy układałam sobie książki do mojego obecnego stosu seria o Józefinie Bonaparte należała do tych, na które czekałam najbardziej. Uwielbiam takie pozycje, więc miałam ogromną nadzieję, że przełamią one ciąg złych powieści, które czytałam. I na całe szczęście się nie zawiodłam.
Akcja książki zaczyna się w 1777 roku, kiedy Józefina kończy czternaście lat....