Jest to historia pogubionego, dręczonego wyrzutami sumienia Ziemianina, który wypuszcza się w podróż po odkupienie. Lektura należy do szybkich i lekkich, a momentami zaskoczyć może przyzwoity klimat - ale "W dół, do ziemi" to retro sf ze wszystkimi tego konsekwencjami. Ma poważne problemy z niezamierzonym komizmem (opowiada o planecie zamieszkanej przez inteligentne zielone kudłate słonie!) i przyspieszonym uwiądem starczym (napalona panna ubrana jedynie w budyniowatą formę życia mogła wydawać się na miejscu tylko we wczesnych latach 70-tych). Z jednej strony przesłanie jest uniwersalne, bo potępienie kolonializmu i zachęta do kwestionowania swoich uprzedzeń wciąż cieszą, ale z drugiej strony - podano je naiwnie. Choćby to: cywilizacja nildorów opiera się prawie wyłącznie na obrządku religijnym i wcinaniu liści, przez co ciężko traktować ją poważnie. Końcówka to albo nieudana zabawa z mistycyzmem, albo pokraczny zapis silverbergowej jazdy na kwasie. Poza tym mamy tu też raczej oczywiste odwołania do "Jądra ciemności" Conrada i trochę symboliki religijnej - w sumie nic naprawdę odkrywczego.

Zaskakiwać może masa żenujących błędów, od których roi się w polskim tłumaczeniu z wydawnictwa Rebis z roku 1990. Czytelnik zostaje "zanużony" (sic!) w masie literówek, wpadek interpunkcyjnych i ortograficznych - dla których nie znajduję żadnego usprawiedliwienia.

Jest to historia pogubionego, dręczonego wyrzutami sumienia Ziemianina, który wypuszcza się w podróż po odkupienie. Lektura należy do szybkich i lekkich, a momentami zaskoczyć może przyzwoity klimat - ale "W dół, do ziemi" to retro sf ze wszystkimi tego konsekwencjami. Ma poważne problemy z niezamierzonym komizmem (opowiada o planecie zamieszkanej przez inteligentne zielone...