„Głos serca” to najnudniejsza powieść Picoult. Jedynym usprawiedliwieniem jest oczywisty fakt, iż książka jest debiutem autorki. Już tutaj na szczęście widać styl i gładki język znany z kolejnych powieści, które sprawiają, że ta autorka przypadła mi do gustu. W „Głosie serca” szwankuje jedynie treść. Przede wszystkim przez powtórzenia- czyli opis wydarzeń z punktu różnych osób- czytałam po trzy- cztery zrazy to samo bez najmniejszych zmian. Wszyscy widzieli te same wydarzenia w ten sam sposób. Po drugie tych wydarzeń nie było wcale tak dużo, żeby rozpisywać się na 550 stron, połowa wystarczyłaby w zupełności. No i bohaterowie… odniosłam wrażenie, ze żądne nie jest dość dojrzałe, żeby uznać je za pełnoletnie, za to nastolatka zachowuje się chwilami jak sześćdziesięciolatka, chwilami zaś jakby miała lat pięć. Wyszła z tego dość głupowata mieszanka. Do tego postaci są niekonsekwentne, nie do końca wykształcone, zmiany, które miały w nich zajść może i zaszły, ale autorka w tym względzie mnie nie przekonała. Bo ani podstawy nie były wiarygodne, ani zmiany widoczne. Powieść jest więc nudna i stanowi dla mnie rozczarowanie. Dobrze, że mam ją już za sobą.

„Głos serca” to najnudniejsza powieść Picoult. Jedynym usprawiedliwieniem jest oczywisty fakt, iż książka jest debiutem autorki. Już tutaj na szczęście widać styl i gładki język znany z kolejnych powieści, które sprawiają, że ta autorka przypadła mi do gustu. W „Głosie serca” szwankuje jedynie treść. Przede wszystkim przez powtórzenia- czyli opis wydarzeń z punktu różnych...