Są książki , których nie powinno się recenzować... dla których po prostu brak słów...i to jest właśnie jedna z nich. Proszę więc nie traktujcie mojej opinii jak recenzji. Piszę to tylko dlatego,że muszę to z siebie wyrzucić.

O czym jest książka, już wiemy. Wiemy przecież wiele o wojnie. Czytaliśmy wiele książek , oglądaliśmy mnóstwo filmów na ten temat. Znamy liczby i statystyki poległych , znamy też wiele historii, które tym liczbom nadają imiona więc wiemy czym był holocaust. Ale nagle, tak jak ja wczoraj, otwieramy książkę "Dziewczynka w zielonym sweterku" i jesteśmy znowu całkiem bezradni wobec bezmiaru nieszczęścia zawartego na stronach książki. Nie da się opuścić domu tej dziewczynki, getta, skrytki pod parapetem a wreszcie niszy w kanałach ani na chwilę.Jak już się zacznie towarzyszyć dziewczynce w zapadaniu się w coraz gorszy koszmar to trzeba z nią zostać. Z książką jadłam, prowadziłam auto , robiłam zakupy i cały czas płakałam. Nie mogę powiedzieć ,że uroniłam łzę nad jej losem, ale ryczałam jak bóbr ....z wściekłości, bezradności, poczucia niesprawiedliwości i..zwyczajnego wstydu. Nie spałam. Skończyłam ją i jestem wykończona.

Nie będę przytaczać scen które rozłożyły mnie najbardziej, ponieważ cała książka była na takim poziomie emocji,że niemal nie do zniesienia.W zasadzie każda z nich jest nieprawdopodobna, wręcz surrealistyczna i okrutna. Niewyobrażalny koszmar odbierający własność, godność, dzieciństwo, życie...wszystko. I w tym wszystkim dzieci, matki,miliony tragedii... Niejeden autor ostrych horrorów uznałby książkę za zbyt mocną.

Dech zapierał mi też sposób postrzegania świata przez małą dziewczynkę. Oczywiście...szczury, brud, bieda, głód, lęk i ciasnota to wszystko było opisane dokładnie ale bez zbędnej sensacji. Zebrane fakty i tyle. O ile ważniejsze były spostrzeżenia na temat czułych rąk mamy czy małego braciszka. Tęsknota za innymi dziećmi czy , najważniejszy na świecie, Tata.

Kiedy pomyślę ile podobnych historii nie zostało spisanych..bo już nie miał kto tego zrobić...mam dreszcze ..

A dzieci, które cały do mnie mówiły: Mamuś! Nie płacz...to TYLKO KSIĄŻKA!
I co ja mam im powiedzieć? Że to nie TYLKO KSIĄŻKA? Że to nie fikcja? Że takie rzeczy się działy naprawdę? Że podobne (oczywiście nie takie same) rzeczy dzieją się nawet teraz za cichym przyzwoleniem cywilizacji?

Nie wiem też czy polecać tą książkę...jak pisałam, to nie recenzja. Z jednej strony trzeba ją przeczytać, z drugiej byłabym spokojniejsza nie zaglądając do niej.Zawiera historię, którą trzeba znać i upamiętniać,ale jednocześnie jest to historia dla ludzi o mocnych nerwach . Ja jestem w rozsypce mimo,że niby wiedziałam czego się spodziewać...przecież wiem czym był/czym jest holocaust.

My, jako ludzie, Wstydu nie mamy wrodzonego..my na niego zapracowaliśmy.

Są książki , których nie powinno się recenzować... dla których po prostu brak słów...i to jest właśnie jedna z nich. Proszę więc nie traktujcie mojej opinii jak recenzji. Piszę to tylko dlatego,że muszę to z siebie wyrzucić.

O czym jest książka, już wiemy. Wiemy przecież wiele o wojnie. Czytaliśmy wiele książek , oglądaliśmy mnóstwo filmów na ten temat. Znamy liczby i...