Od czasu gdy usłyszałam o tej książce, bardzo chciałam ją przeczytać. Powszechnie wiadomo, że książki zaraz po premierze tanie nie są, więc ku mej wielkiej radości postarała się o nią lokalna biblioteka.
Zabrałam się za nią pełna nadziei, ale już od pierwszych stron nie polubiłam głównej bohaterki z jej dziwną monomanią na temat oceanu, światu za Lasem i chłopaka Travisa. Mary wydała mi się niemądrą, niewiedzącą czego chce nastolatką. Często zdarza mi się nie lubić, a nawet nienawidzić głównych bohaterów także czytałam dalej. Akcja ciągnęła się pod górkę, nawet pojawienie się Gabrielle, które najprawdopodobniej przyszła z Lasu opanowanego przez Nieuświęconych, nie wywołało napięcia. Większość punktów, gdzie akcja przyspiesza były zapełnione nudnymi refleksjami Mary, całkowicie nie na miejscu gdy goni cię grupa głodnych zombie. Inni bohaterowie stanowili w gruncie rzeczy całkiem jednobarwne tło, no może z wyjątkiem psa Argosa. Wędrowanie przez Las Zębów i Rąk powinno być pełna napięcia i zwrotów akcji, a było zwyczajnie nudne. Nie wiem, jak to się pani Ryan udaje, ale każdy zryw akcji potrafi opisać w sposób monotonny i jeszcze okrasić go przemyśleniami Mary.
Uważam, że pomysł był bardzo dobry, ale wykonanie odbiega od wyobrażeń czytelnika, które pojawiają się po przeczytaniu opisu i zobaczeniu okładki. Tytuł też jest niebanalny, zapada w pamięć i zwraca uwagę. Nie wiem czy sięgnę po kolejne części, ale nie lubię zostawiać serii w stanie rozgrzebanym.

Od czasu gdy usłyszałam o tej książce, bardzo chciałam ją przeczytać. Powszechnie wiadomo, że książki zaraz po premierze tanie nie są, więc ku mej wielkiej radości postarała się o nią lokalna biblioteka.
Zabrałam się za nią pełna nadziei, ale już od pierwszych stron nie polubiłam głównej bohaterki z jej dziwną monomanią na temat oceanu, światu za Lasem i chłopaka...