Poczytałem, żeby nie być uznany za bezmyślnego hatera. Niestety nie dotrwałem do końca. Natłok absurdalnych tez Danikena, tworzenie mitu własnej osoby za pomocą banalnej retoryki, niedorzeczność wniosków jakie autor wyciąga co chwile z worka z pomysłami nie wróżył zmiany tonu w żadnej z dalszych części książki. Autorowi wystarczają jakiekolwiek poszlaki żeby budować na nich całe teorie. Wystarcza mu jakakolwiek korelacja żeby uznać ją za niepodważalny dowód.

Przykład. Widzi monolity z wyrzeźbionymi rysami - stwierdza, że to kamienie nawigacyjne, bo jak spojrzy się na kierunek jaki wskazują rysy, to wskazują na jakiś odległy ląd. Dokładnie tak. Bo to takie niemożliwe, żeby na coś wskazywały. W takim wypadku każda rysa jaką kiedykolwiek, ktokolwiek, gdziekolwiek pozostawił, może być nawigacyjna. Czysty absurd, ale nie dla Danikena. Dla niego to dopiero początek, bo skoro to rysy nawigacyjne które wskazują wyspy oddalone o kilka tysięcy km, to starożytni ludzie znali się na nawigacji z pomocą gwiazd, przewidywaniu prądów morskich i wiatrów. Tylko że nie mogli się znać, rzecze Daniken, a skoro nie mogli, to ktoś ich nauczył (oczywiście kosmici). Ostatecznie są to kierunkowskazy dla kosmitów od kosmitów, nie ważne. Ważne, że są kosmici. Autor dorzuca do tego kilka wybranych lokalnych mitów mówiących coś o lataniu i mamy niepodważalne dowody na odwiedziny bogów z kosmosu.

W książce są zdjęcia które mogły by rozwiać choć odrobinę wątpliwości takich niedowiarków jak ja. Niestety, na zdjęciu monolitów ciężko dopatrzyć się rys nawigacyjnych, a na zdjęciu które ma pokazywać krąg ziemi na którym nic nie rośnie i od którego to kręgu palmy odchylają się na zewnątrz nic takiego nie widać. Trzeba użyć wyobraźni żeby to dostrzec. Czemu autor nie postarał się o lepsze ujęcia? Przyjęcie przyszykowane przez tubylców na jego cześć ofotografował z każdej strony. Przykłady tego typu można mnożyć, ale szkoda marnować na to czas. Nie jedna osoba rozprawiła się już z Danikenem i jego wymysłami.

Na wzmiankę zasługuje też groteskowe wręcz podejście Danikena do kobiet, które wg niego wiecznie się do niego kleją i puszczają oczka. Tworzy to nieodparte wrażenie, że to lektura pisana pod wąsatych wujaszków z mięśniem piwnym.

Tego nie da się czytać na poważnie. Po prostu się nie da.

Poczytałem, żeby nie być uznany za bezmyślnego hatera. Niestety nie dotrwałem do końca. Natłok absurdalnych tez Danikena, tworzenie mitu własnej osoby za pomocą banalnej retoryki, niedorzeczność wniosków jakie autor wyciąga co chwile z worka z pomysłami nie wróżył zmiany tonu w żadnej z dalszych części książki. Autorowi wystarczają jakiekolwiek poszlaki żeby budować na nich...