W dzieciństwie bazowałam na innym wydaniu (rok 1988), dlatego w tym najnowszym (2009) bardzo brakowało mi niektórych tekstów i scen, a przeniesienie samego wątku o powstaniu Tytusa z rozlanej plamy atramentu na koniec książeczki, mocno zepsuło konstrukcję fabuły. Ale widocznie tak właśnie było w "oryginalnym wydaniu", jeśli wierzyć stopce redaktorskiej.

Niektóre sceny są kultowe: wyprowadzanie Grubcia na "spacer", "Lucyper" wypadający z kominka, nauka jazdy na rowerze wnusia Dudusia, malowanie pokoju niezdecydowanej damulki, drut-potykacz na warcie w obozie harcerskim. No i te teksty, którymi nie raz błysnęło się wśród rówieśników: "zamek bez duchów, to jak telewizor bez prądu", "nadaje się na pomocnika jak ucho od nocnika", "oto kara dla głupka, który jeździ po lesie motorem i rozjeżdża mrówki". Gdy się to czyta w wieku dojrzałym, działa niemal jak wehikuł czasu...

Dużo słownego humoru, nie nazbyt nachalne elementy pedagogiczne i patriotyczne, no i sentymentalna podróż do czasów dzieciństwa - z tym zawsze kojarzyć mi się będzie seria o Tytusie. Następne pokolenie może już tak ciepło tego komiksu nie oceniać, ale myślę, że mimo wszystko jest on w stanie zabawić również współczesnego czytelnika.

W dzieciństwie bazowałam na innym wydaniu (rok 1988), dlatego w tym najnowszym (2009) bardzo brakowało mi niektórych tekstów i scen, a przeniesienie samego wątku o powstaniu Tytusa z rozlanej plamy atramentu na koniec książeczki, mocno zepsuło konstrukcję fabuły. Ale widocznie tak właśnie było w "oryginalnym wydaniu", jeśli wierzyć stopce redaktorskiej.

Niektóre sceny są...