W drugim (ciekawszym!) tomie powieści Waldemara Łysiaka garstka zmierzających do Konstantynopola podróżników zaczyna tworzyć niewielką armię z resztek rzymskich oddziałów krążących po Italii. W trakcie wędrówki dowiadują się o istnieniu ostatniego legionu werbującego śmiałków i zmierzającego na odsiecz wiecznemu miastu. Ruszają więc w jego poszukiwanie, bezskutecznie próbując odnaleźć legendarny oddział. Tak rozpoczyna się ich wędrówka po gruzach cesarstwa, którego panami są teraz wodzowie germańskich plemion. To doskonała okazja do poznania nowych realiów, powstałych po upadku odwiecznego imperium - chaos, przemoc, upadek miast i nietolerancja religijna. Jak na takie okoliczności, oddział Fulwiusza Sotera radzi sobie doskonale - do czasu.
Fabuła tej epickiej opowieści jest świetnie napisana i bardzo szczegółowa, chociaż brak w niej pewnej konsekwencji. Dlaczego np. oddział Sotera błądzi po germańskich ziemiach, zamiast udać się na wschód, do Konstantynopola, lub na północ, do Siargiusza? Poza tym, przewaga kulturowa i intelektualna Rzymian nad barbarzyńcami jest wyolbrzymiona (w końcu służyli oni w rzymskich armiach od dwóch wieków i poznali co nieco rzymską kulturę), np. w potyczce z Longobardami autor karze bohaterom skorzystać z nieznanego jeszcze wtedy prochu. Jest to z pewnością zabieg celowy, autor chce ukazać wędrujące centurie jako ostatnią ostoję cywilizacji w opanowanym przez barbarzyńców świecie, co udaje mu się doskonale. Świetnie, chociaż bardzo nagle kończy się historia ostatniej kohorty. W sposób, gwałtowny, nagły i tajemniczy, pozwalając śmiertelnikom stać się bohaterami legendy.

W drugim (ciekawszym!) tomie powieści Waldemara Łysiaka garstka zmierzających do Konstantynopola podróżników zaczyna tworzyć niewielką armię z resztek rzymskich oddziałów krążących po Italii. W trakcie wędrówki dowiadują się o istnieniu ostatniego legionu werbującego śmiałków i zmierzającego na odsiecz wiecznemu miastu. Ruszają więc w jego poszukiwanie, bezskutecznie...