Doskonała książka, doskonała.
Wygląda niepozornie - ot, cieniutki tomik, a kto pamięta "Syna latającej czarownicy" ma pełne prawo podejść do tego zbiorku ze zrozumiałą rezerwą. Tymczasem już od pierwszych stron "Mroczne cienie tunturi" wciągają czytelnika w przesycony grozą i niesamowitością świat nadnaturalnych istot, duchów, demonów, w którym nic nie jest oczywiste, jasne i na pewno bezpieczne.
Fabuły opowiadań, nawet tych najmniej rozbudowanych, to jedno, co może urzec. Można też dać się zachwycić wizji świata dziś właściwie już egzotycznej, zakładającej, że człowieka otacza cały wielki, niewidzialny świat nadprzyrodzonych stworzeń, i tych złych, i dobrych, na które trzeba zważać i z którymi trzeba się liczyć - wiedza, można powiedzieć, dziś niemal nieistniejąca. Ale to, co nadaje prawdziwego mistrzostwa temu zbiorkowi to cudowny, olśniewający warsztat i styl autora, którego nie powstydziłby się sam Lovecraft. Nie ma tu żadnej egzaltacji, żadnego przerysowania, a jednak Paulaharju wystarcza kilka zdań, kilka określeń, aby stworzyć przejmujący obraz świata, w którym z każdej strony czyha niebezpieczeństwo zgotowane przez wrogiego ducha. Trzeba jednak zaznaczyć, że nie jest to straszenie dla samego straszenia i rozczaruje się każdy, kto w "Mrocznych cieniach tunturi" będzie szukał przyjemności spod znaku gore - ze straszeni tych lapońskich opowieści przebija głębsza myśl: pełne pokory spostrzeżenie, że człowiek jest zaledwie częścią świata, i to wcale nie najważniejszą.

Doskonała książka, doskonała.
Wygląda niepozornie - ot, cieniutki tomik, a kto pamięta "Syna latającej czarownicy" ma pełne prawo podejść do tego zbiorku ze zrozumiałą rezerwą. Tymczasem już od pierwszych stron "Mroczne cienie tunturi" wciągają czytelnika w przesycony grozą i niesamowitością świat nadnaturalnych istot, duchów, demonów, w którym nic nie jest oczywiste,...