Wciągająca opowieść z dreszczem grozy i wątkami paranormalnymi, ale przede wszystkim arcyciekawą kosmogonią. Smaczki z Rorka i plansze przebogate w detale, kadry oddające nastrój chwili, cały ten zgiełk Andreasa, jak zawsze na najwyższym poziomie.

Wciągająca opowieść z dreszczem grozy i wątkami paranormalnymi, ale przede wszystkim arcyciekawą kosmogonią. Smaczki z Rorka i plansze przebogate w detale, kadry oddające nastrój chwili, cały ten zgiełk Andreasa, jak zawsze na najwyższym poziomie.

Scenariusz - 9
Kreska - 9 ( przy paru kadrach musiałem wytężyć wzrok aby zobaczyć co autor miał na myśli, dla tego nie ma 10 )
Wydanie - 8

Scenariusz - 9
Kreska - 9 ( przy paru kadrach musiałem wytężyć wzrok aby zobaczyć co autor miał na myśli, dla tego nie ma 10 )
Wydanie - 8

Doprawdy niesamowity integral! Ktoś już wspomniał w opiniach, że jeśli chcemy poznać reprezentatywną próbkę twórczości Andreasa, to jest to idealny przykład. Chociaż oczywiście nie prezentuje wszystkich umiejętności i możliwości autora, bo Andreas doskonale tworzy zarówno w czerni i bieli jak i w kolorze i w stylu ligne claire. Natomiast mamy cudowny album w czerni i bieli gdzie widać kunszt rysowania tuszem. Pięknie szrafowane plansze i kadry. Monumentalne plansze. Sceny marynistyczne i rzuty architektoniczne. Po prostu coś niesamowitego. Pamiętam wydanie pierwszego tomu przez Dark Horse. O połowę mniejszy format, kiepski papier... a tutaj mamy wspaniałe wydanie.

Każdy z trzech tomów oddziela niemal dekada. I to jest coś niesamowitego bo w rozwoju artysty to może być wręcz przepaść czasu. I faktycznie, każda kolejna część różni się od siebie (delikatnie) stylem rysunku. Pierwszy tom bardzo przypomina pierwsze tomy Rorka, a kolejne zbliżają się do jego współczesnych prac. Jednak artysta zadał sobie trud by zuniformizować styl i zbliżyć tomy wizualnie do siebie, by nie "gryzły" się... tak jak to było w przypadku Rorka. Wyszło gładko i fantastycznie. Czuć" w tym pierwszym tomie ten odległy czas... ale to IMO tylko wychodzi in plus. Zwłaszcza jeśli jest się miłośnikiem sztuki Andreasa a Rorka darzy się sentymentem. Ostatni tom jest najbardziej niezwykły. Niesamowity! Andreas nie tylko zmienia styl by rozróżnić sen od jawy ale jest o wiele bardziej symboliczny... czy oniryczny wręcz. Fabuła jest o wiele bardziej skomplikowana.

Fabularnie tomy różnią się od siebie dość mocno. A przynajmniej ja to mocno odczułem. Widać jak przebiegała ewolucja Andreasa jako scenarzysty. Od po prostu klimatu grozy czy niesamowitości aż do typowego dla niego zaszywaniu wskazówek, smaczków i niedopowiedzeń. Wspaniale można się bawić wyszukując ukryte motywy, obrazy, wskazówki. Interpretować wydarzenia, kadry czy całe plansze. Można wejść w to samemu... ale o ile bardziej wartościowe jest połączyć siły. Andreas nie jest dla każdego, w sensie nie każdy odkryje tę cudowną głębię. Wtedy pozostaje zachwycać się ilustracjami i iść z prądem do końca wydarzeń. Ale kiedy wejdzie się w sztukę głęboko i podejmie wyzwanie rzucone przez Andreasa... możne na prawdę odnaleźć inny świat.

Można studiować niemal każdy kadr, ekspresję postaci, dynamikę układu kadrów na planszy... oraz całe plansze. Tak! Niesamowite rysunki na całą planszę. Do moich ulubionych należy scena rozbicia lustra. Ale niesamowita jest plansza z zarośniętym miastem... sceny morskie... no długo można wymieniać , bo jestem po prostu zachwycony.

Jednak jeszcze nie skończyłem z tym albumem. Są sprawy wciąż nie rozwiązane... na które wciąż szukam odpowiedzi. Teofeny... taaak... nie da się po prostu przejść obok tego albumu.

Doprawdy niesamowity integral! Ktoś już wspomniał w opiniach, że jeśli chcemy poznać reprezentatywną próbkę twórczości Andreasa, to jest to idealny przykład. Chociaż oczywiście nie prezentuje wszystkich umiejętności i możliwości autora, bo Andreas doskonale tworzy zarówno w czerni i bieli jak i w kolorze i w stylu ligne claire. Natomiast mamy cudowny album w czerni i bieli...

Otwierasz ten album i wiesz, że masz do czynienia z arcydziełem gatunku. Jestem oczarowana! Nawet nie potrafię zdecydować, który kadr najbardziej mi się podoba, każdy następny walczy o palmę pierwszeństwa, bo mamy tu trzy tomy (rok 1982, 1994 i 2004),trzy temperamenty rysowania, historie o różnym znaczeniu i intensywności doznań. Każda następna część to zmiana stylu Andreasa, niesamowity postęp – te szczegóły, ta kreska! Oczu wprost nie mogę oderwać! Do tego wszystkiego dochodzą nawiązania do... Rorka (!). Padam z zachwytu.
Fabuła – tu bogactwo interpretacji zależy tylko od nas. Boskość, rola człowieka, instynktowne, archaiczne siły drzemiące w każdym (jako bycie),to tylko powierzchnia.
Przyznam, że czytając pierwszy raz pogubiłam się. Ale już zawsze nastawiam się, że Andreasa muszę przeczytać co najmniej dwa razy, albo i więcej. A z każdym kolejnym razem przyjemność jest coraz większa. Aaaa... i te sowy!!! Do you like our owls? 🤭 Coś pięknego!

Otwierasz ten album i wiesz, że masz do czynienia z arcydziełem gatunku. Jestem oczarowana! Nawet nie potrafię zdecydować, który kadr najbardziej mi się podoba, każdy następny walczy o palmę pierwszeństwa, bo mamy tu trzy tomy (rok 1982, 1994 i 2004),trzy temperamenty rysowania, historie o różnym znaczeniu i intensywności doznań. Każda następna część to zmiana stylu...

Męczące i fabularnie i graficznie.
Historia poprowadzona w dość zagmatwany sposób, który w żaden sposób jej nie pomaga, a jedynie irytuje. Plus o ile sama idea, która stopniowo poznajemy, jest w miarę ciekawa, to już kolejne wydarzenia to ciąg wizji, gonitw, bełkotu.
A sytuacji nie ułatwia rysunek. Nadziubane, że często nie wiadomo na co patrzymy. Postacie powykrzywiane i często zlewają się w jedno. Niektóre duże kadry ładne i ciekawe, ale choć doceniam kunszt kreski to całość bardzo irytuje.
Nie podobało mi się, z trudem do końca dobrnalem.

Męczące i fabularnie i graficznie.
Historia poprowadzona w dość zagmatwany sposób, który w żaden sposób jej nie pomaga, a jedynie irytuje. Plus o ile sama idea, która stopniowo poznajemy, jest w miarę ciekawa, to już kolejne wydarzenia to ciąg wizji, gonitw, bełkotu.
A sytuacji nie ułatwia rysunek. Nadziubane, że często nie wiadomo na co patrzymy. Postacie powykrzywiane i...

Rysunki ponad treść, którą są typowe ograne już wypisy z Lovecrafta.

Rysunki ponad treść, którą są typowe ograne już wypisy z Lovecrafta.

Szata graficzna piękna, choć bywają rysunki na których należy się skupić, aby w pełni zrozumieć ich znaczenie.

Szata graficzna piękna, choć bywają rysunki na których należy się skupić, aby w pełni zrozumieć ich znaczenie.

Post-lovecraftiański bełkot.

Post-lovecraftiański bełkot.

Dwa razy czytałem i muszę przyznać, że ten komiks mnie lekko męczył, dwa razy. Trzeciego razu już nie będzie. Nie dla mnie te egzystencjalno-filozoficzne przemyślenia autora.

Dwa razy czytałem i muszę przyznać, że ten komiks mnie lekko męczył, dwa razy. Trzeciego razu już nie będzie. Nie dla mnie te egzystencjalno-filozoficzne przemyślenia autora.

Każda historia nieco inna, ale tworzą razem całość. Mimo braku wielkich macek - wyraźne inspiracje Lovecraftem. Jak to zwykle u Andreasa - znakomite budowanie i stopniowe odkrywanie tajemnic oraz interesujące koncepty przy których zrozumienie wymaga skupienia. Tym bardziej ze przepiękna, czarno-biała kreska jest, niestety, momentami nieczytelna.

Każda historia nieco inna, ale tworzą razem całość. Mimo braku wielkich macek - wyraźne inspiracje Lovecraftem. Jak to zwykle u Andreasa - znakomite budowanie i stopniowe odkrywanie tajemnic oraz interesujące koncepty przy których zrozumienie wymaga skupienia. Tym bardziej ze przepiękna, czarno-biała kreska jest, niestety, momentami nieczytelna.