Kilka lat temu zdarzyło mi się obejrzeć wyprodukowany przez Disney Chanel film ,,Liceum Avalon”. Oglądałam go zbyt dawno, żeby teraz go oceniać, ale nie wzbudził we mnie wielkiego entuzjazmu. Przede wszystkim kompletnie nie spodobał mi się pomysł, że reinkarnacją króla Artura okazuje się dziewczyna. Dobra, rozumiem, że mamy równouprawnienie, które całkowicie popieram, ale czy teraz wszystkie kobiety mają rozpaczać, że nie mogą być Zawiszą Czarnym, Juliuszem Cezarem, Winstonem Churchillem i tym podobnymi panami? Dlatego, kiedy dowiedziałam się, że film jest adaptacją powieści Meg Cabot, nie ciągnęło mnie zbyt, by go obejrzeć, mimo że w dzieciństwie ,,Pamiętnik księżniczki” był jedną z moich ulubionych serii. Jednak ostatnio mam fazę na króla Artura i jakiś czas temu przypomniało mi się, że przecież widziałam ten nieszczęsny film. Dowiedziałam się, że znacznie różni się on od książki, więc stwierdziłam, że ją przeczytam. I mogę powiedzieć, że dostałam nawet więcej niż się spodziewałam.

Nastoletnia Elaine Harris jest córką dwójki mediewistów, którzy właśnie dostali roczny urlop naukowy, by napisać kolejne książki. Dla dziewczyny to nie jest powód do zadowolenia – musi zmienić szkołę i przeprowadzić się do małego miasteczka w Waszyngtonie. Z nudów spędza większość czasu, siedząc na materacu w basenie. Wkrótce jednak zaczyna uczęszczać do liceum Avalon, gdzie spotyka przystojnego kapitana szkolnej drużyny Willa. Od pierwszego spotkania czują się, jakby znali się od dawna. Niebawem Ellie dowiaduje się o organizacji Bractwo Niedźwiedzia, która wierzy, że legendarny król Artur powróci, by wprowadzić świat w nową epokę. Czy może być nim Will?

Po ostatnio przeczytanych przeze mnie poważnych książkach potrzebowałam czegoś lekkiego, przyjemnego i wesołego. I ,,Liceum Avalon” doskonale poradziło sobie w tej roli. Dobrze, zdaję sobie sprawę, że nie jest to wybitna literatura i pewnie wypada blado przy trylogii arturiańskiej czy ,,Mgłach Avalonu”(nie czytałam jeszcze, więc się nie wypowiem), ale jako powieść podpadająca pod paranormal romans jest więcej niż dobra. Meg Cabot ma bardzo lekki, sympatyczny styl, dzięki czemu książkę czyta się szybko i z uśmiechem. Bardzo podobał mi się humor – prawie co chwila się śmiałam. Autorka zgrabnie połączyła motywy legendarne ze współczesną historią miłosną. Jedyne, co bym dodała to kilku rycerzy Okrągłego Stołu. Bo co to za król Artur bez rycerzy? Poza tym, wprowadzenie paru nowych wyrazistych charakterów mogłoby ubarwić książkę i wprowadzić jeszcze więcej zabawnych sytuacji.

Na tle innych romansów z wątkami fantasy(tutaj małymi, ale jakieś jednak są) ten wyróżnia się głównymi bohaterami, którzy są świetnie skonstruowani. Kocham Willa. Naprawdę. Ten chłopak, jednocześnie odważny, mądra i świadomy swojej wartości, a zarazem trochę zgubiony, podbił moje serce. Gdy spotkała go pewna bardzo nieprzyjemna rzecz, miałam ochotę go przytulić. A Ellie? Cóż, wreszcie przy tego typu książki mogę powiedzieć, że bardzo lubię główną bohaterką. W przeciwieństwie to mnóstwa ckliwych, niezdecydowanych i użalających się nad sobą heroinami romansów paranormalnych, Ellie jest rozsądna, twarda, potrafiąca bronić swojego zdania i wie czego chce. Bardzo podobał mi się wątek miłosny, w ogóle podoba mi się motyw, że kochający się ludzie odrodzili się i na nowo spotkali. Cabot mnie pozytywnie rozczarowała, bo nie przesłodziła, opisała historię na wskroś romantyczną, ale z umiarem.
Krótko mówiąc, ja jestem zachwycona tą książką. Było to coś, czego w tej chwili potrzebowałam – miła, romantyczna historia, która poprawia humor. Na pewno do niej wrócę i polecam ją wszystkim, którzy chcą odpocząć, pośmiać się i poznać historię wielkiej miłości.

,,Nie zamierzałam nic w sobie zmieniać. Bo jeśli tego właśnie chce Will, to ja mu to dam.
Nawet jeśli po drodze roztrzaskam sobie serce na tysiąc kawałków.”

Ps. A filmu nie będę już oglądać. Nie chcę sobie popsuć wrażeń po fantastycznym pierwowzorze.

Kilka lat temu zdarzyło mi się obejrzeć wyprodukowany przez Disney Chanel film ,,Liceum Avalon”. Oglądałam go zbyt dawno, żeby teraz go oceniać, ale nie wzbudził we mnie wielkiego entuzjazmu. Przede wszystkim kompletnie nie spodobał mi się pomysł, że reinkarnacją króla Artura okazuje się dziewczyna. Dobra, rozumiem, że mamy równouprawnienie, które całkowicie popieram, ale...