Nie znoszę wypowiadać się na temat prac zbiorowych. Ale głupio byłoby dodać sześćset stron do przeczytanych bez słowa komentarza... Szczególnie, jeśli dodałam książkę.

Ciężko mi cokolwiek powiedzieć na temat Terleckiego. Ma ciekawy styl, zdecydowanie: mało opisów, trochę toporny, bardzo psychoanalityczny. Odniosłam też wrażenie, że ma bardzo lewicowe poglądy - muszę przyznać, że to ulga po kilkunastu tomach coraz bardziej sprawicowanej Jeżycjady...

Wszystkie powieści (poza ostatnią) dzieją się głównie w zaborze rosyjskim, w epizodach poza jego granicami np. w Warszawie tuż przed wybuchem I wojny światowej. Czyli "Syzyfowe prace" od drugiej strony. Szczerze powiedziawszy wrażenie dosyć pozytywne. Ciekawie było poczytać o dawnej Polsce z perspektywy Rosjan, widzieć romantyków jako anarchistów, a bunt jako pragnienie zburzenia istniejącego porządku, szczególnie, że Terlecki przekazuje myśli bardzo sensownie!

W jego powieściach dopatrzyłam się ciekawego sposobu tkania fabuły: zaczyna się nieźle, przez środek wlecze się niemiłosiernie, a na koniec pędzi i urywa się w najciekawszym momencie!

Jednak najlepszą rzeczą u Terleckiego są bohaterowie. Niejednoznaczni i wyraziści, zapadający w pamięć. Szczególnie pokochałam: Marię i Fiodora z "Czarnego romansu". Właśnie "Czarny romans" podobał mi się najbardziej. Zaintrygował mnie też niekonwencjonalny sędzia, Iwan Fiodorowicz, główny bohater "Odpocznij po biegu".

Nie znoszę wypowiadać się na temat prac zbiorowych. Ale głupio byłoby dodać sześćset stron do przeczytanych bez słowa komentarza... Szczególnie, jeśli dodałam książkę.



Ciężko mi cokolwiek powiedzieć na temat Terleckiego. Ma ciekawy styl, zdecydowanie: mało opisów, trochę toporny, bardzo psychoanalityczny. Odniosłam też wrażenie, że ma bardzo lewicowe poglądy - muszę...