Przez pierwsze dwadzieścia-trzydzieści stron nie bardzo wiedziałam, co tak właściwie czytam i o czym ten tekst jest. Jako czytelnik zostałam z miejsca wrzucona na głęboką wodę.
Jako blogerka przez pierwsze pięćdziesiąt stron zastanawiałam się, czy dam radę napisać cokolwiek o tej książce, ponieważ nie rozumiałam, o co w niej chodzi...
Ale później się wciągnęłam i dalsza lektura poszła w miarę gładko.
"Pod dwiema postaciami" to przykład trudnej literatury. Nie da się czytać tej książki w tramwaju czy w przerwie między zajęciami. Trzeba się porządnie przy tym skupić, nie można uronić ani jednego słowa, bo potem następny przeczytany akapit może mieć zmieniony sens albo nie mieć go wcale.
Nigdy wcześniej nie spotkałam się z tematyką zawieszenia między życiem a odejściem w niebyt. Bohaterowie Hodrovej są skomplikowanymi bytami, niemogącymi przedostać się na drugą stronę, chyba nawet nie do końca tego chcą.
Spodobał mi się bardzo wątek o tym, że cmentarze tak naprawdę tętnią życiem, że zmarli mogą się uganiać między nagrobkami, prześladować jeden drugiego, rozmawiać i tak dalej. A już sam fakt, że większość akcji rozgrywa się na terenie cmentarzy olszańskich w Pradze dodaje powieści klimatu.
Oj, aż chce się jechać do tej Pragi i pospacerować po tym cmentarnym kompleksie (wiem, co mówię, na cmentarzu żydowskim spędziłam ponad dwie godziny, robiąc zdjęcia).
Polecam, ale ostrzegam - to nie jest lekkie, łatwe i przyjemne.
Dłuższa opinia tutaj: --> https://czechozydek.wordpress.com/2015/01/10/daniela-hodrova-pod-dwiema-postaciami/

Przez pierwsze dwadzieścia-trzydzieści stron nie bardzo wiedziałam, co tak właściwie czytam i o czym ten tekst jest. Jako czytelnik zostałam z miejsca wrzucona na głęboką wodę.
Jako blogerka przez pierwsze pięćdziesiąt stron zastanawiałam się, czy dam radę napisać cokolwiek o tej książce, ponieważ nie rozumiałam, o co w niej chodzi...
Ale później się wciągnęłam i dalsza...