Drugi tom perypetii nastoletniego Brytyjczyka, Adriana Mola.
Adrian sam siebie definiuje jako intelektualistę, a swoje przeżycia i przemyślenia opisuje w pamiętniku. Nastolatek jest prawdziwym oryginałem wśród swoich rówieśników, ale jednocześnie przeżywa wszystko w sposób typowy dla piętnastolatka.
Książka napisana z sarkazmem, ironią i humorem. Mam wrażenie, że dziś trochę zapomniana.

Drugi tom perypetii nastoletniego Brytyjczyka, Adriana Mola.
Adrian sam siebie definiuje jako intelektualistę, a swoje przeżycia i przemyślenia opisuje w pamiętniku. Nastolatek jest prawdziwym oryginałem wśród swoich rówieśników, ale jednocześnie przeżywa wszystko w sposób typowy dla piętnastolatka.
Książka napisana z sarkazmem, ironią i humorem. Mam wrażenie, że dziś...

Książka jest fajna, choć akcja nie jest jakoś wyjątkowo porywająca. Jest tam kilka zabawnych momentów, polecam na nudne popołudnie.

Książka jest fajna, choć akcja nie jest jakoś wyjątkowo porywająca. Jest tam kilka zabawnych momentów, polecam na nudne popołudnie.

Kultowa książka, z tomu na tom coraz szybciej ją pochłaniam

Kultowa książka, z tomu na tom coraz szybciej ją pochłaniam

Uwielbiam książki takie jak ta w formie pamiętników. Tym bardziej, że akcja toczy się w latach osiemdziesiątych, więc mogłam się mniej więcej dowiedzieć jak wyglądało życie nastolatków w tamtych latach i jak to było bez nowoczesnej technologii, w tym internetu :)
Książka ciekawa, czyta się szybko, chętnie sięgnę po kolejne części tej książki :)

Uwielbiam książki takie jak ta w formie pamiętników. Tym bardziej, że akcja toczy się w latach osiemdziesiątych, więc mogłam się mniej więcej dowiedzieć jak wyglądało życie nastolatków w tamtych latach i jak to było bez nowoczesnej technologii, w tym internetu :)
Książka ciekawa, czyta się szybko, chętnie sięgnę po kolejne części tej książki :)

Po tak przyjemnej styczności z pierwszym tomem serii nie mogłam sobie odmówić sięgnięcia po kolejny. Adrian jest już trochę starszy, ale nadal bezskutecznie śle listy ze swoimi wierszami do BBC i nadal jest po uszy zakochany w Pandorze. Tylko inne problemy ma już trochę inne. Czasem głupkowato-banalne, jak na nastolatka przystało, ale coraz częściej całkiem poważne i… całkiem dorosłe. Mniemam, że to właśnie dlatego druga część serii o młodocianym Angliku nie do końca trzyma nastrój prześmiesznej i w gruncie rzeczy pogodnej poprzedniczki. Żeby nie robić zbyt dużych spoilerów ujmę to tak – wydarza się parę rzeczy, które mocno przewracają życie Adriana. Namieszałyby nieźle dorosłemu, a co dopiero piętnastoletniemu chłopcu, który i bez tego nie ogarnia do końca otaczającej go absurdalnej rzeczywistości. I chociaż dalej można znaleźć w tej książce to, za co absolutnie pokochałam „Sekretny dziennik…” – cięty język, ironię i wyrozumiałość wobec bohaterów – czytało się trochę ciężej. Ale i tak szczerze 7 gwiazdek się należy.

[Fragment większego tekstu oryginalnie opublikowanego tutaj: http://ostatniazzielonych.pl/2013/04/06/dzienniczek-bardzo-pop-4/]

Po tak przyjemnej styczności z pierwszym tomem serii nie mogłam sobie odmówić sięgnięcia po kolejny. Adrian jest już trochę starszy, ale nadal bezskutecznie śle listy ze swoimi wierszami do BBC i nadal jest po uszy zakochany w Pandorze. Tylko inne problemy ma już trochę inne. Czasem głupkowato-banalne, jak na nastolatka przystało, ale coraz częściej całkiem poważne i…...

Ten sam styl, który tak samo urzeka i tak samo rozbraja co w 1 tomie. Polecam głównie młodym czytelnikom

Ten sam styl, który tak samo urzeka i tak samo rozbraja co w 1 tomie. Polecam głównie młodym czytelnikom

Kiedy miałam 15 lat książka ogromnie mi się podobała. Miejscami była niejasna, ale mimo wszystko przezabawna i urocza. Teraz niestety zrozumiałam to, co nie docierało do mnie wówczas. Przykładem mogą być choćby słowa Pandory, która sugeruje ciężarnej matce Adriana "udanie się do kliniki". To, co brzmiało niewinnie, gdy chodziłam do 8 klasy, przeraża, gdy mam 30 lat.

Zdecydowanie druga część jest gorsza od pierwowzoru - głównie z powodu zaburzonych proporcji. To, co było moim zdaniem w książce najlepsze - rozmyślania Adriana i jego codzienność, sytuacje z życia nastolatka, które powtarzają się w życiu kolejnych pokoleń - skurczyło się. Nieustanna krytyka Margaret Thatcher, przedstawianie bohaterów i ocenianie ich pod kątem ich poglądów politycznych, powtarzające się stereotypy z tym powiązane - to wszystko bardzo męczy, podobnie jak odgrzewanie wątków z pierwszego tomu. Na plus trzeba zaznaczyć, że autorka nie ogranicza się do krytyki jednej ze stron. Uderza zarówno w zacofane środowisko pseudokonserwatystów agresywnych wobec nieszkodliwych przybyszów-obcokrajowców, jak również w epatujące zadęciem i wyższością wobec reszty świata otoczenie powiązane z Partią Pracy. Mimo wszystko nadmiar polityki przytłoczył mnie i podejrzewam, że dla osoby nastoletniej zawiłości historii brytyjskiej będą po prostu niezrozumiałe.

Kiedy miałam 15 lat książka ogromnie mi się podobała. Miejscami była niejasna, ale mimo wszystko przezabawna i urocza. Teraz niestety zrozumiałam to, co nie docierało do mnie wówczas. Przykładem mogą być choćby słowa Pandory, która sugeruje ciężarnej matce Adriana "udanie się do kliniki". To, co brzmiało niewinnie, gdy chodziłam do 8 klasy, przeraża, gdy mam 30 lat....

Wychowałam się na tej książce, i niezmiennie bawi wtedy jak i teraz. Polecam każdemu entuzjaście angielskiego humoru.

Wychowałam się na tej książce, i niezmiennie bawi wtedy jak i teraz. Polecam każdemu entuzjaście angielskiego humoru.

Pamiętam,że się śmiałam przy tej książce poleciła mi ją koleżanka dobre kilka lat temu chętnie bym odświeżyła co nas wtedy tak bawiło w niej :). Polecam! poprawia humor.

Pamiętam,że się śmiałam przy tej książce poleciła mi ją koleżanka dobre kilka lat temu chętnie bym odświeżyła co nas wtedy tak bawiło w niej :). Polecam! poprawia humor.

Cóż w przypadku Adriana dojrzewanie to prawdziwe męki........ Ja jestem dziewczyną i trochę dziwnie dla mnie jest wkradanie się do głowy nastolatka,dokładniej do jego rzetelnego pamiętnika i czytanie o problemach miłosnych(faceci naprawdę myślą o jednym w tym wieku),społecznych(rywalizacja z rówieśnikami,nie mówmy o co),fizycznych(........:))Jedyne co zauważyłam to to ,że każdy nastolatek bardzo szybciutko to przeczyta,tak wciąga........

Cóż w przypadku Adriana dojrzewanie to prawdziwe męki........ Ja jestem dziewczyną i trochę dziwnie dla mnie jest wkradanie się do głowy nastolatka,dokładniej do jego rzetelnego pamiętnika i czytanie o problemach miłosnych(faceci naprawdę myślą o jednym w tym wieku),społecznych(rywalizacja z rówieśnikami,nie mówmy o co),fizycznych(........:))Jedyne co zauważyłam to to ,że...