Ciężkostrawna. Tylko ktoś, kto ma już jakąś wiedzę na temat doktryny katarskiej, jej filozofii i idei, coś z tego zrozumie i wyłuska wartościowe informacje. Jednak ogólnie ujmując, autor sprawia wrażenie jakby ciągnął kilka srok za ogon jednocześnie. Ciągłe zbaczanie z tematu, różnego rodzaju dygresje - w wielu przypadkach nie związane bliżej tematyką książki, wymagają od czytelnika nie lada skupienia. W konsekwencji lektura jest dość męcząca, a momentami nużąca. Pierwsze wrażenie (niestety w wielu przypadkach także ostatnie) , jakie się odnosi, to takie, że książka jest o wszystkim i o niczym. Lektura tylko dla wytrwałych.

Ciężkostrawna. Tylko ktoś, kto ma już jakąś wiedzę na temat doktryny katarskiej, jej filozofii i idei, coś z tego zrozumie i wyłuska wartościowe informacje. Jednak ogólnie ujmując, autor sprawia wrażenie jakby ciągnął kilka srok za ogon jednocześnie. Ciągłe zbaczanie z tematu, różnego rodzaju dygresje - w wielu przypadkach nie związane bliżej tematyką książki, wymagają od...

Naprawdę dobra pozycja dotycząca historii Katarów. Niestety autorowi często zdarza się zagalopować i zupełnie zmienić omawiany temat. Poruszane są kwestie filozofii, religii, reinkarnacji oraz życia po śmierci. Często jednak bez związku z Katarami. Bardziej wygląda to na podzielenie się autora wszystkimi swoimi przemyśleniami na dane tematy. Dlatego nie można jej uznawać za sctrice historyczną, bardziej za filozoficzną czy też momentami ezoteryczną.

Naprawdę dobra pozycja dotycząca historii Katarów. Niestety autorowi często zdarza się zagalopować i zupełnie zmienić omawiany temat. Poruszane są kwestie filozofii, religii, reinkarnacji oraz życia po śmierci. Często jednak bez związku z Katarami. Bardziej wygląda to na podzielenie się autora wszystkimi swoimi przemyśleniami na dane tematy. Dlatego nie można jej uznawać za...

Chaotyczna, niespójna, złożona jakby z wielu oddzielnych elementów, a Katarów tam tyle co kot napłakał.
Dodatkowo czytając ja odbiera się wrażenie, że z autora emanuje pewność, że jest to jego opus magnum...jeżeli tak jest to boje się pozostałych jego pozycji.
Bardzo często można doszukać się przytyków do ludzi wierzących i deklaracji ateizmu, jednak sam autor tworzy jakąś dziwną formę wiary w siłę sprawczą. Dla mnie jest to równoznaczne z religią, ale może ja się nie znam.

Chaotyczna, niespójna, złożona jakby z wielu oddzielnych elementów, a Katarów tam tyle co kot napłakał.
Dodatkowo czytając ja odbiera się wrażenie, że z autora emanuje pewność, że jest to jego opus magnum...jeżeli tak jest to boje się pozostałych jego pozycji.
Bardzo często można doszukać się przytyków do ludzi wierzących i deklaracji ateizmu, jednak sam autor tworzy...