I w ogóle muszę ci powiedzieć, przywiązujesz za dużą wagę do martwych przedmiotów. Człowiek rodzi się nagusieńki, a potem powoli obrasta w rozmaite fidrygałki, które zatruwają mu życie. Na przykład ubranie. Albo mieszkanie. Zamykamy się w ciasnych klatkach jak mrówki, a świat jest tak piękny, tak szeroki... Człowiek stał się niewolnikiem przedmiotów martwych. Zresztą, co ci będę tłumaczył, przyjdzie czas, to zrozumiesz.

I w ogóle muszę ci powiedzieć, przywiązujesz za dużą wagę do martwych przedmiotów. Człowiek rodzi się nagusieńki, a potem powoli obrasta w r...

Leonowi przydałaby się rozsądna żona - mówiła kiedyś moja mama ojca. Ten człowiek nie wie, na jakim żyje świecie". Wujaszek dobrze jednak wiedział, a żona była mu zupełnie niepotrzebna. Wolał kanarki. Kanarki nie chodzą do fryzjera, nie noszą kapeluszy, nie przypalają zupy i nie robią awantur, gdy człowiek sprzeda szwajcarski zegarek.

Leonowi przydałaby się rozsądna żona - mówiła kiedyś moja mama ojca. Ten człowiek nie wie, na jakim żyje świecie". Wujaszek dobrze jednak wi...

Leżałem z rękami podłożonymi pod głowę, nade mną wiatr szumiał w gałęziach, gdzieś w głazach dzwonił potok, a mimo to było tak cicho, że słyszałem własny oddech i posapywanie wujaszka. Niebo było granatowe, prawie czarne, a gwiazdy bardzo jasne i wielkie. Inne niebo niż u nas i inne gwiazdy I Mleczna Droga, jak srebrzysta pręga, przecinała widnokrąg ponad zakrzepły mi grzbietami gór. - O czym myślisz? - zapytał nagle wujaszek. - Patrzę na Mleczną Drogę. Jest inna niż w Warszawie. - Wyraźniej ją widać. Jesteśmy bardzo wysoko i na południu. - I zdaje mi się, że płynie. - To sierpniowe noce sprawiają takie wrażenie. - I że jestem strasznie mały... Tak mały, jak pyłek. - Może jeszcze mniejszy - roześmiał się wujaszek. - Mniejszy od pyłka i zupełnie nieważny. - To się zgadza. - I... tak się czuję, jakbym nie rozumiał samego siebie... Jak gdybym nie wiedział, kim jestem. - To jedyny dowód, że myślisz. -I śmieszne... - zająknąłem się - ale w tej chwili wydaje mi się, że te zgubione pieniądze wobec tej niezmierzonej przestrzeni to naprawdę drobiazg. - Filozof z ciebie, mój mały! A teraz, dobranoc. Trzeba spać, bo jutro... - uniósł się na łokciu i spojrzał na mnie uważniej. - Ech, nie myślmy o jutrze! Jutro na pewno będzie dobry dzień.

Leżałem z rękami podłożonymi pod głowę, nade mną wiatr szumiał w gałęziach, gdzieś w głazach dzwonił potok, a mimo to było tak cicho, że sły...