Nie zdarza mi się to często ale w tym przypadku, po lekturze "Popiołu i diamentu" Jerzego Andrzejewskiego mam w głowie pustkę.
Bardzo trudno ubrać w słowa myśli które krążą mi po głowie. Mając w zakamarkach pamięci obejrzany lata temu film Andrzeja Wajdy nastawiałam się na czytelniczą ucztę i moc emocji. Nic takiego niestety się nie zadziało.
Nawet trudno byłoby mi w kilku zdaniach streścić tę książkę gdyż "Popiół i diament" to wiele wątków które połączone są luźno ze sobą postaciami bohaterów drugiego i trzeciego planu. Książka sprawia wrażenie zbioru opowiadań jakby na siłę połączonych w jedną fabułę.

Jerzy Andrzejewski, pisarz o bardzo skomplikowanym życiorysie (zarówno tym literacko-politycznym jak i prywatnym) w "Popiele i diamencie" ukazuję Polskę powojenną która bardzo powoli budzi się do życia w nowej rzeczywistości. Rzeczywistości jakże odmiennej od tej przedwojennej bo komunistycznej i wielbiącej socrealizm.
Z obozów wracają byli więźniowie, konstytuuje się nowa władza - ta na szczeblu centralnym jak i lokalnym, rodzą się szybkie kariery polityczne a Armia Krajowa dokonuje krwawych zamachów na działaczy komunistycznych.
Panuje wszechogarniający chaos a ludzie marzą tylko o jednym - o spokoju i powrocie do względnej normalności.
O tym marzy też Maciej Chełmicki, żołnierz AK który przez organizację został wyznaczony do zlikwidowania działacza komunistycznego Szczuki.
Chełmicki nie pali się do tej misji. Chce się wycofać, zacząć normalne życie. Targają nim też wątpliwości natury moralnej. Jednak na odwrót jest już za późno...

Powieść Jerzego Andrzejewskiego razi chaosem, nadmiarem bohaterów którzy często niewiele wnoszą do rozwoju akcji. Jest zbudowana z pojedynczych scen które gdzieś tam na dalszym planie łączą się ze sobą.
Trudno było mi wejść w rytm tej opowieści, mimo iż słuchałam jej w formie audiobooka w rewelacyjnej interpretacji Piotra Krukowskiego.
Doceniam piękny język, wnikliwą analizę trudnej powojennej rzeczywistości ale książka jako całość mnie nie porwała.

Nie zdarza mi się to często ale w tym przypadku, po lekturze "Popiołu i diamentu" Jerzego Andrzejewskiego mam w głowie pustkę.
Bardzo trudno ubrać w słowa myśli które krążą mi po głowie. Mając w zakamarkach pamięci obejrzany lata temu film Andrzeja Wajdy nastawiałam się na czytelniczą ucztę i moc emocji. Nic takiego niestety się nie zadziało.
Nawet trudno byłoby mi w...