Kiedy pierwszy raz czytałam Dostojewskiego byłam zachwycona. Jego powieści idealnie współgrały z moją młodością skąpaną w okrutnie niedojrzałych chmurnych oparach pesymizmu. Czytałam z masochistyczną przyjemnością wszystko z naciskiem na "Idiotę". Potem Dostojewskiego nie mogłam znieść. Te śmierdzące nory, brudna bielizna, nieświeże kołnierzyki, wiecznie zapijaczeni bohaterowie odrzucały mnie. Sięgnęłam teraz po "Zbrodnię i karę" z racji obowiązków, by sobie odświeżyć wrażenia, może odejść trochę od nauczycielskiej rutyny i rzeczywiście ujrzałam tę książkę w trochę innych barwach, bo na plan pierwszy wysunęły mi się cudowne kobiety. Cudownie szlachetna Dunia, uosobienie chrześcijańskiej miłości - Sonia, troskliwa matka Pulcheria, naiwna i dobra Lizawieta. To cudowne w wybitnych książkach, że dają światło, które odbieramy w tak różnorodny sposób, poruszają coraz inne nasze doświadczenia, wrażliwości. Takie warto czytać po wielokroć, by patrzyć na nie za każdym razem pod innym kątem.

Kiedy pierwszy raz czytałam Dostojewskiego byłam zachwycona. Jego powieści idealnie współgrały z moją młodością skąpaną w okrutnie niedojrzałych chmurnych oparach pesymizmu. Czytałam z masochistyczną przyjemnością wszystko z naciskiem na "Idiotę". Potem Dostojewskiego nie mogłam znieść. Te śmierdzące nory, brudna bielizna, nieświeże kołnierzyki, wiecznie zapijaczeni...