Nie pamiętam juz zakończenia, nawet nie wiem czy dobrnęłam do końca. Fabuła wydawała mi się dosyć ciekawa, jednak po lekturze kilkunastu stronic zmieniłam zdanie. Sytuacje znacznie utrudnia fakt, że pojawia się bardzo dużo postaci, każda z nich jest opisywana i w efekcie nie wiadomo już tak naprawdę kto z kim, dlaczego i za ile.

Nie pamiętam juz zakończenia, nawet nie wiem czy dobrnęłam do końca. Fabuła wydawała mi się dosyć ciekawa, jednak po lekturze kilkunastu stronic zmieniłam zdanie. Sytuacje znacznie utrudnia fakt, że pojawia się bardzo dużo postaci, każda z nich jest opisywana i w efekcie nie wiadomo już tak naprawdę kto z kim, dlaczego i za ile.

Waham się. Z jednej strony coś innego, nowego, coś na co jeszcze nie natrafiłam. Tylko z drugiej strony czuję zawód, bo "zbyt długo kazała na siebie czekać". Mówię o monotonii, która gdzieś się tam wkradła i trochę przesłoniła na prawdę fajny zarys wątków. Cóż, bywa. Nie wszystkim można dogodzić.

Waham się. Z jednej strony coś innego, nowego, coś na co jeszcze nie natrafiłam. Tylko z drugiej strony czuję zawód, bo "zbyt długo kazała na siebie czekać". Mówię o monotonii, która gdzieś się tam wkradła i trochę przesłoniła na prawdę fajny zarys wątków. Cóż, bywa. Nie wszystkim można dogodzić.

Niestety książka nie porywa, nie mnie.
Z dwójki tytułowych policjantów nie przypadł mi do gustu gburowaty, irytujący swoim zachowaniem Dalziel. Co innego Pascoe oraz jego żona. W moim przekonaniu bardzo ciekawa postać kobieca. Nie można nie wspomnieć o trzecim towarzyszącym elemencie policyjnym - sierżant Wield. Pomocna osoba. Jego wątek prywatny lekki, zaciekawia lecz w książce robi za 'zapychacz'. Co do samej treści pozycji - za dużo osób, miejsc itd. Podczas lektury momentami uderza nas wiele zawiłości fabuły, które przytłaczają. Wmieszanie wątku stacjonujących Cyganów nie do końca udane. Końcówka bez zaskoczenia.
Cytaty z "Hamleta" - skąpe.

Co za dużo, to niezdrowo.

Niestety książka nie porywa, nie mnie.
Z dwójki tytułowych policjantów nie przypadł mi do gustu gburowaty, irytujący swoim zachowaniem Dalziel. Co innego Pascoe oraz jego żona. W moim przekonaniu bardzo ciekawa postać kobieca. Nie można nie wspomnieć o trzecim towarzyszącym elemencie policyjnym - sierżant Wield. Pomocna osoba. Jego wątek prywatny lekki, zaciekawia lecz w...

„Okrutna miłość” to druga wydana u nas książka z serii „Dalziel & Pascoe” Reginalda Hilla. Nie miałam przyjemności czytać pierwszej, ale na pewno to nadrobię. W oryginale wyszły już 24 książki z tej serii. Pierwsza została wydana w 1970 roku. Szkoda, że do nas dotarły dopiero teraz. Mam nadzieję, że wydawnictwo Nowa Proza będzie je dalej wydawać.

Mary Dinwoodie zostaje zamordowana po wieczorze spędzonym z przyjaciółmi w pubie. Po morderstwie ktoś dzwoni do lokalnej gazety i cytuje „Hamleta”. Policja jeszcze dobrze nie ruszyła ze śledztwem a już zostają znalezione kolejne zwłoki. I kolejne. Tak zaczyna się pogoń za Dusicielem z Yorkshire.

Od pierwszych stron wiedziałam, że miło spędzę czas z tą książką. I to nie dzięki zagadkowym morderstwom, ale głównym bohaterom. Dalziel, Pascoe i Wield tworzą naprawdę świetną ekipę i mimo tego, że co chwilę ktoś komuś dogryza czuje się między nimi tę nić przyjaźni nawiązaną przez lata wspólnej pracy.
Dalziel jest szefem, z nikim się nie liczy, nie uznaje pomocy specjalistów z zewnątrz i dogryza swoim podwładnym na każdym kroku.
Pascoe z jednej strony potrafi się odgryźć i przekomarzać z szefem, ale z drugiej doskonale wie gdzie są granice i na ile może sobie pozwolić. Możemy poznać też jego ciężarną żonę i ogólnie przyjrzeć się z bliska jego życiu.
Wield za to jest bardzo skryty. Robi to, co mu każą, nie wychyla się, niewiele o sobie mówi i tak naprawdę nikt go dobrze nie zna.
I właśnie te trzy skrajnie różne osobowości tworzą świetny klimat tej książki.
Nie, żeby fabuła nie była ciekawa. Po prostu mam wrażenie, że wracałam do książki bardziej dla ich pełnych humoru i ironii dialogów, niż żeby dowiedzieć się kto jest mordercą.

A skoro już wspomniałam o fabule. Jak na kryminał przystało dużo się dzieje, mnożą się tropy, sprawa jest coraz bardziej zawiła i coraz więcej osób jest w nią zamieszanych. Policja co rusz trafia na ślepe zaułki w całym tym bałaganie.
Z racji tego, że książka została napisana w 1980 roku brak tu nowoczesnych osiągnięć techniki. W dobie wyrastających jak grzyby po deszczu seriali kryminalnych z super nowoczesnym sprzętem ciekawym doświadczeniem było „cofnięcie się w czasie” i poobserwowanie jak sobie kiedyś policja radziła bez tego wszystkiego. Dodatkowo pozytywnie zaskakuje obecność medium i seans spirytystyczny. Pomagają językoznawcy i psychiatra. A to wszystko prowadzi do naprawdę zaskakującego rozwiązania i zakończenia. Jest tylko jedno „ale”. Jak dla mnie za mało napięcia. Ja od kryminałów oczekuję, że będę z emocji gryźć paznokcie i rwać włosy z głowy przy próbie rozwikłania zagadki. A tu tego niestety nie było.

Niemniej jednak książka warta przeczytania. Hill się naprawdę postarał i możemy sobie darować rozmyślanie nad tym kto jest zabójcą. Podsunie nam kilka podejrzanych osób a na koniec i tak nas zaskoczy. A to w końcu dość ważne w tego typu książkach. Polecam gorąco wszystkim miłośnikom kryminałów.

„Okrutna miłość” to druga wydana u nas książka z serii „Dalziel & Pascoe” Reginalda Hilla. Nie miałam przyjemności czytać pierwszej, ale na pewno to nadrobię. W oryginale wyszły już 24 książki z tej serii. Pierwsza została wydana w 1970 roku. Szkoda, że do nas dotarły dopiero teraz. Mam nadzieję, że wydawnictwo Nowa Proza będzie je dalej wydawać.

Mary Dinwoodie zostaje...

Nie najgorszy, przeciętny kryminał. Jak na mój gust, to zbyt wiele w nim róznych postaci. Momentami gubiłam się w tych wszystkich policjantach, wróżkach, trupach i Cyganach.

Nie najgorszy, przeciętny kryminał. Jak na mój gust, to zbyt wiele w nim róznych postaci. Momentami gubiłam się w tych wszystkich policjantach, wróżkach, trupach i Cyganach.

Słaba.

Słaba.

Jest to średni kryminał , akcja dosyć nudna i rozciągnięta , dużo wątków motyw , który zachęca czytelnika w opisie ( cytaty Hamleta) jest dość ubogo przedstawiony w całej książce.

Jest to średni kryminał , akcja dosyć nudna i rozciągnięta , dużo wątków motyw , który zachęca czytelnika w opisie ( cytaty Hamleta) jest dość ubogo przedstawiony w całej książce.

Lubię kryminały, jednak ta pozycja jakoś mnie nie zachwyciła. Jedyny plus dla autora za to, za do końca nie domyśliłam się kto zabija.

Lubię kryminały, jednak ta pozycja jakoś mnie nie zachwyciła. Jedyny plus dla autora za to, za do końca nie domyśliłam się kto zabija.

Mocno przeciętna pozycja. Niby kryminał,a w ogóle nie wciąga. Za dużo tu wszystkiego naraz. Bardzo chaotyczna książka, nieciekawe zakończenie. Śmiało można pominąć lekturę.

Mocno przeciętna pozycja. Niby kryminał,a w ogóle nie wciąga. Za dużo tu wszystkiego naraz. Bardzo chaotyczna książka, nieciekawe zakończenie. Śmiało można pominąć lekturę.

Skończyłam go czytać kilka dni temu i nie pamiętam jak się skończył... To chyba w pełni określa poziom tej książki. Za dużo postaci, za dużo wątków, a do tego taaaaak się dłuży jak się ją czyta. Raczej nie skuszę się na nic tego autora.

Skończyłam go czytać kilka dni temu i nie pamiętam jak się skończył... To chyba w pełni określa poziom tej książki. Za dużo postaci, za dużo wątków, a do tego taaaaak się dłuży jak się ją czyta. Raczej nie skuszę się na nic tego autora.