Książka pokazująca traumę nowojorczyków, którzy przeżyli atak terrorystyczny 11 września 2001. Lektura pozwala pojąć jaką apokalipsą był 11/09 dla Amerykanów. Najbardziej przejmujące są opisy tego co się działo w mieście tuż po wybuchach. Niestety, napisane to w stylu przeintelektualizowanym, filozofującym, śmiertelnie poważnym, trochę to odstręcza od lektury. Mimo to mamy do czynienia z prozą wysokiej próby.

Sięgnąłem po książkę zachęcony entuzjastycznymi opiniami tłumacza Michała Kłobukowskiego o Robercie DeLillo zamieszczonymi w książce ,Przejęzyczenie'. Tematem książki są ataki z 11 września 2001 i ich wpływ na życie Nowojorczyków. Może najbardziej wstrząsający są opisy tego co się działo bezpośrednio po wybuchach, otwierające i zamykające książkę, te fragmenty robią duże wrażenie.

Dostajemy przejmujący obraz Nowego Jorku po kataklizmie, rzeczywiście, ludziom którzy byli blisko wybuchów świat się zawalił. Prowadzili spokojne, dostatnie życie klasy średniej, a musieli przeżyć niezapowiedziany armagedon, po którym nic nie było takie samo, i który zmusił do przemyślenia swojego życia na nowo.

Bohaterowie usiłują zrozumieć 9-11, nauczyć się z tym żyć, uciekają w sztukę, prywatność, przypadkowy seks, hazard. Jeszcze są dzieci, też zarażone zamachem, wypatrują samolotów na niebie, czekają nowych wybuchów, fantazjują na temat Osamy Bin Ladena. Nikt nie jest wolny od traumy.

Napisane to wszystko językiem skomplikowanym, wielce intelektualnie, dla mnie zbyt intelektualnie. Bohaterowie straszliwie się wymądrzają, filozofują, są śmiertelnie poważni, ani cienia humoru tam nie ma. Oczywiście można powiedzieć, że zamachy terrorystyczne i trauma po nich to rzecz nie do śmiechu. Ale życie ma swoje prawa, toczy się dalej, ludzie żyją i się śmieją, tu nie, tu strasznie przeżywają. Mimo te zastrzeżenia, to dobra proza.

Książka pokazująca traumę nowojorczyków, którzy przeżyli atak terrorystyczny 11 września 2001. Lektura pozwala pojąć jaką apokalipsą był 11/09 dla Amerykanów. Najbardziej przejmujące są opisy tego co się działo w mieście tuż po wybuchach. Niestety, napisane to w stylu przeintelektualizowanym, filozofującym, śmiertelnie poważnym, trochę to odstręcza od lektury. Mimo to mamy...