NUMERY 2. CHAOS / RACHEL WARD

Całkowity spoiler dla osób nieczytających tomu pierwszego.


Jak to jest, gdy główni bohaterowie książki giną, a okazuje się, że w tej serii są jeszcze dwa tomy? O czym mają być i w jaki sposób przekonać czytelnika, że to, że przywiązał się do martwych bohaterów, to nic, bo dostanie kolejnych, którzy, w sumie, być może też zginą? Zapytajmy Rachel Ward.

Rok 2026. Adam jest w wieku Jem, gdy poznaliśmy ją w pierwszym tomie Numerów. Jako szesnastolatek mieszka razem z babcią, ponieważ jego matka nie żyje. I to był dla mnie pierwszy szok, ponieważ okazuje się, że straciliśmy głównych bohaterów z pierwszego tomu. I dowiadujemy się o tym dopiero teraz. Okazuje się, że teraz to Adam widzi numery, tak jak jego matka. Musi uciekać, bo klimat gwałtownie się zmienia i światu grozi katastrofa. Co robi Adam? Klnie, jest niezależny, myśli o swoim numerze i nie chce widzieć numerów innych ludzi, chce poddać się śmierci – jest taki sam jak matka. Jednak jego umiejętność jeszcze się nieco przekształciła. On, oprócz daty śmierci w oczach ludzi widzi jeszcze jej przebieg. Czuje dokładnie to samo, co ofiara podczas umierania. I znowu, w oczach tylu ludzi widzi tę samą datę. Jak zaradzić katastrofie, która ma dotknąć cały Londyn?

W kontynuacji Czas Uciekać pojawia nam się nowa bohaterka, Sara. Początkowo niewiele o niej wiemy, po prostu nowa uczennica w szkole. Okazuje się jednak, że i ona ma specyficzne umiejętności, z którymi sobie nie radzi. Wygląda na to, że zna Adama od dawna i wie o jego przyszłości coś, z czego chłopak sam nie zdaje sobie sprawy…

W Adamie odkryłam wiele drobnych szczegółów, które upodabniają go do rodziców, szczególnie w zachowaniu. To, o czym już wspominałam, czyli umiejętność odziedziczona po matce i brak możliwości pogodzenia się z tym. Ale dodatkowo ta nerwowość, ciągłe kiwanie głową, jakby słuchało się muzyki, przekleństwa… Przy każdym takim opisie przypominał mi się Pająk. Zabieg celowy czy nie – w książkę młodzieżową wkradły nam się prawa genetyki.

Ten tom, podobnie jak i poprzedni, opiera się głownie na ucieczkach. Dużo scen się powtarza, takich jak ciąże, golenie głów, bójki, choroby, śmierć z mieszanką filmu katastroficznego. Pierwsza część wydawała mi się, mimo wszystko, bardziej… realistyczna. Tu oczywiście także pojawiają się różne tragedie, gwałty, śmierć, dramaty, ale jakby za dużo, za często. I kilka takich mało życiowych momentów. Nie wydaje mi się, żeby 15 letnia dziewczyna była w stanie zaufać facetowi, którego widzi po raz pierwszy i od razu zgodzić się na zamieszkanie z nim. Chociaż to Anglia, może tam jest inaczej… Tym razem autorka zaczyna szaleć. Podróżuje w przyszłość i stwierdza, że jedna dziwna zdolność nie wystarczy, trzeba do tego dodać kilka innych. I zakończyć w kolejny, dziwny sposób, tak, żeby znowu nie było wiadomo co i jak. I żeby recenzja trzeciego tomu była jednocześnie spoilerem dla wszystkich. Bo ja nie wiem, co wydarzy się w tomie trzecim, ale podejrzewam, że z bohaterami z tomu I nie wiele będzie mieć wspólnego, chociaż to także pewne nie jest. Bo co się dzieje? Okazuje się, że numery zmienić jednak można. Z tym, że nie zmienić a zamienić.

Ludzie widzący daty śmierci innych ludzi. W przyszłości. I gdyby nie to, można by powiedzieć, że jest to historia z serii NA. Wzruszająca, pełna życiowej prawdy, bez żadnego przesłodzenia, pokazująca wiele wad współczesnego świata, z którymi próbujemy sobie radzić, ale przeważnie nie mamy na nie wpływu. Historia dająca do myślenia, zaciskająca gardło i wyduszająca z niego śmiech. Historia skłaniająca do głębszej refleksji nad sobą i całym światem. A jednak, historia nieco gorsza niż tom I, który w pamięci pozostanie mi na długo.


http://secret-books.blogspot.com/

NUMERY 2. CHAOS / RACHEL WARD

Całkowity spoiler dla osób nieczytających tomu pierwszego.


Jak to jest, gdy główni bohaterowie książki giną, a okazuje się, że w tej serii są jeszcze dwa tomy? O czym mają być i w jaki sposób przekonać czytelnika, że to, że przywiązał się do martwych bohaterów, to nic, bo dostanie kolejnych, którzy, w sumie, być może też zginą? Zapytajmy...