Przeczytałam już ponad dziesięć powieści z cyklu "Labirynty"; wszystkie jak dotychczas potrafiły wywołać we mnie pewne emocje, wzruszenie, zmusiły do zastanowienia się nad ludzkim losem i relacjami międzyludzkimi. Jednak ta pozostawiła moje serce obojętne.

Książka jest prawdziwą relacją z wypraw autora i jego szesnastoletniej córki na czterotysięczniki, dowodem na istnienie szczególnej więzi, jaka może łączyć ojca z dzieckiem. David rozpoczynał swoją przygodę z górami jakby wbrew sobie, ale chciał w ten sposób pomóc córce spełnić jej marzenie. Potem pojawiły się kolejne eskapady – trudniejsze, wymagające specjalnych przygotowań oraz ogromnej samodyscypliny. Każda z nich była inna, ale wszystkie były ekscytujące dla obojga z nich. Szkoda tylko, że nie dla mnie.

Zdecydowanie przeszkadzał mi sposób narracji, który nie pozwalał, aby historia całkowicie mnie pochłonęła, sztuczne dialogi, a do tego wszystkiego wplatany na okrągło pierwiastek boski. Nie dokończyłam książki, bo nie miałam wewnętrznego przekonania i siły do czytania o kolejnych podobnych do siebie eskapadach.

Przeczytałam już ponad dziesięć powieści z cyklu "Labirynty"; wszystkie jak dotychczas potrafiły wywołać we mnie pewne emocje, wzruszenie, zmusiły do zastanowienia się nad ludzkim losem i relacjami międzyludzkimi. Jednak ta pozostawiła moje serce obojętne.

Książka jest prawdziwą relacją z wypraw autora i jego szesnastoletniej córki na czterotysięczniki, dowodem na...