W drugiej połowie V wieku p.n.e. świat grecki miał dwóch hegemonów: Ateny, które po pokonaniu armii perskiej u ujścia Eurymedontu w 467 roku p.n.e., zdominowały Peloponez oraz leżące na Sycylii Syrakuzy, które oparły się najazdowi Kartagińczyków. Wzrastająca dominacja Aten spowodowała, że przeciw nim wystąpił Związek Peloponeski, w którym wiodącą rolę odgrywała Sparta. Rozpoczęła się seria wojen wewnątrzgreckich, których kulminacją był konflikt z lat 431 – 404 p.n.e., zwany wielką wojną peloponeską. Grzegorz Lach w „Wyprawie sycylijskiej” przedstawia jej trzeci etap: wojnę Aten z Syrakuzami i jej decydujący moment – ateńską wyprawę na Sycylię w latach 415 – 413 p.n.e. W 416 roku p.n.e. wybuchł spór graniczny między sycylijskimi polis – Segestą i Selinuntem. Pokonani Segestyjczycy zwrócili się o mediację do najsilniejszego gracza na Sycylii – Syrakuz, które jednak wzięły stronę rywali. Wtedy odwołali się do Aten. Przywódcy ateńscy, obawiając się sojuszu Syrakuz ze Spartą, zdecydowali się na interwencję zbrojną. Wojska dowodzone przez Nikiasza i Alcybiadesa sprawnie wylądowały na Sycylii i obległy wrogie miasto. Syrakuzańczycy szybko wyciągnęli wnioski z pierwszych porażek. Ich flota odcięła Ateńczyków od zaopatrzenia, a siły lądowe dzielnie stawały w polu. Mimo posiłków z Peloponezu ateńska wyprawa zakończyła się klęską. Ponoć z 40-tys. armii przeżyło tylko 7 tys. żołnierzy, którzy dostali się do niewoli. Był to początek końca potęgi Aten, które w 404 roku p.n.e. zostały zdobyte przez wojska Związku Peloponeskiego.

W drugiej połowie V wieku p.n.e. świat grecki miał dwóch hegemonów: Ateny, które po pokonaniu armii perskiej u ujścia Eurymedontu w 467 roku p.n.e., zdominowały Peloponez oraz leżące na Sycylii Syrakuzy, które oparły się najazdowi Kartagińczyków. Wzrastająca dominacja Aten spowodowała, że przeciw nim wystąpił Związek Peloponeski, w którym wiodącą rolę odgrywała Sparta....