Przeczytałam niemal wszystkie książki Irwina Shaw, poza najbardziej chyba znaną Pogodą dla bogaczy. Lubię jego język. Zauważyłam, że pisarz ten był doskonały w zawiązywaniu akcji, budowaniu intrygi, początku powieści. W pasjonującej lekturze zwykle czekałam na nie mniej pasjonujące zakończenie, ale Shaw wyjątkowo chyba pisać zakończeń nie lubił, bo zwykle wychodziły mu dziwnie nijakie. Tak jest i z Wieczorem w Bizancjum. Piękna intryga na początek, pięknie odmalowany obraz starzejącego się reżysera, który przybywa do Cannes aby rozliczyć się ze swoją przeszłością i po raz ostatni poczuć jak to jest być na topie. Młoda dziewczyna, była miłość, rozrachunki z przeszłością, a wszystko w urodziwej scenerii wybrzeża Morza Śródziemnego. Przeczytać warto omijając nijakie zakończenie. Polecam szczególnie mężczyznom wchodzącym w jesień swojego życia, dzięki tej książce mogą zrozumieć, że przytrafia się to nie tylko im. :-)

Przeczytałam niemal wszystkie książki Irwina Shaw, poza najbardziej chyba znaną Pogodą dla bogaczy. Lubię jego język. Zauważyłam, że pisarz ten był doskonały w zawiązywaniu akcji, budowaniu intrygi, początku powieści. W pasjonującej lekturze zwykle czekałam na nie mniej pasjonujące zakończenie, ale Shaw wyjątkowo chyba pisać zakończeń nie lubił, bo zwykle wychodziły mu...